Namasté, 3/03

Jullie kennen het vast wel, er staat je iets heel leuks te wachten, je gaat naar een plek waar je niet wakker word in je eigen kamer. Je ligt in bed en probeert je in te beelden hoe het daar zal zijn, hoe die plek er uit zal zien. Je opent je open maar ligt nog steeds in je eigen bed. Dat is wat ik maanden lang heb gedaan, proberen te verbeelden hoe ik wakker word aan de andere kant van de wereld. Bij aankomst klopt je beeld totaal niet en ben je eigenlijk je gemaakte fantasiewereldje alweer helemaal vergeten. En wat doe ik nu? Als ik wakker wordt probeer in mijn kamer voor me te zien, ik kijk naar links en zie mijn witte Ikea kast vol met troep, recht voor me de lamp met een veel te scheve lampenkap en als ik uit mijn raam kijk zie ik nog altijd de muur met het boordje ;Ribesstraat. Maar dit beeld kan ik niet lang vast houden. Het lijkt wel alsof ik niet anders weet dan hier wakker te worden. Hoe snel je de cultuur in een vreemd land kan accepteren en de beelden kan realiseren. Dat terwijl wat je ziet onwijs vreemd voor mij hoort te zijn. Ik heb ontelbaar keren op google gekeken wat ik moest verwachten van Nepal, mijn internet geschiedenis staat vol met afbeeldingen van dit land. Vandaag liep ik door Thimi en besefte ik opeens dat die fantasiewereld werkelijkheid was geworden. Ik droomde niet meer over Nepal, ik typte niet meer de afbeeldingen in over Nepal. Maar ik loop hier doodgewoon op mijn slippertjes door de straatjes van Thimi. Alsof ik in een historie museum loop en kijk naar hoe de mensen vroeger leefde. Overal zie ik pottenbakkers en balen stro, ik moet zigzaggend om de doden ratten heen lopen, en de kinderen zien eruit alsof het haar in geen jaren is gewassen of gekamd. Ik maak foto's om dat ik niet kan geloven wat ik zie, ontelbare foto's omdat ik dit niet vaak genoeg kan laten zien aan mijn vrienden, familie en klasgenoten. Ik vraag Angela, mijn Nepali docent, of hier nog steeds mensen wonen of dat het gebouwd is voor de toeristen? Ze begint te lachen en antwoord dan: Hoina, they are still living here. In een vogelvlucht schieten de dagen hier voorbij, ik zit op mijn bed van steen, ijs, hout ,koffiepakken en verzin het maar zo gek, maar harder kan het niet, en typ met mijn muziek op het verhaal van vandaag. De andere vrijwilligers spelen een spel maar ik ben veel te moe om mij te concentreren op kaartspellen.

Om nog even terug te komen op het bus proppen verhaal van mijn eerste blogbericht! Vandaag zat de bus richting Thimi toch echt vol...Onee toch niet, Jeroen, Bishal en ik moesten gewoon op het dak van de bus. Maar natuurlijk dat doet Arriva toch ook altijd? En dat voor maar 20 cent. Dat het dak niet heel comfortabel zat is 1, maar ook de wegen hier zijn niet heel recht, hobbel en een kuil en weer een hobbel hooo nog een kuil. Ik heb geprobeerd om te filmen, maar je kunt al raden hoe deze beelden er uit zien. Ik moet wel zeggen, het is tienmalen beter dan met zijn alle opgepropt met rochelende Nepalezen. Vanaf hier zijn we te voet richting ons hotel gegaan, deze tocht blijf ik ontzettend mooi vinden. Door het platte land langs de Mohohara rivier, die vol ligt met vuilnis en waar mensen hun wassen. De rook boven de rivier en voetballende kinderen, mijn idee is om hier mijn kleding achter te laten. Ik ben ontzettend moe en heb een houten kont van mijn bed. Ik hoop dat ik deze avond snel kan slapen want dat is hier een groot drama. Om 22.30 gaat hier de avondklok in voor de mensen, en start de dag voor de straathonden. Honden die naar de zangclub gaan, honden die in de schoolbanken zitten, honden die aan kickboksen doen, noem het maar op maar het leven van deze beesten is tamelijk druk en bij alles wordt geblaft, zo hard dat ik niet in slaap kan komen en ondertussen z'n 100 verschillende wafjes heb gehoord. Vanavond gaan de oordoppen in en hoop ik dat ik weer lekker wakker wordt van de warme zon.

Dhanyabaath voor het lezen van mijn verhaal

Namaste 5/03

Het is alweer dinsdag en de dagen vliegen voorbij. Eenmaal de Daal bhat achter de kiezen maken we met zijn alles huiswerk en starten we met de taallessen op het dak van het hotel. Meestal het eerste uur in de zon en het tweede uur verhuizen we richting de schaduw omdat het dan niet meer uit te houden is. Om 12.30 zijn we met de lokale bus richting Swayaboudhonath vertrokken wat zn uur rijden is. Gelukkig was deze bus heel rustig en had ik een normale zit plek. Voordat we de lange trap op zijn gegaan richting het apenparadijs hebben we in een Indiaas restaurantje gegeten, hier lagen ontelbare dingen & natuurlijk allemaal onbekend. Sharise die net uit India komt kon ons gelukkig de lekkerste dingen aanwijzen en dit smaakte dan ook verukkelijk. Na de lunch zijn we begonnen aan het verteren van ons voedsel, het was een lange trappenweg naar de top maar zeker weten de moeite waard. Niet alleen de aapjes en de stupa zijn mooi om te bezichtigen maar vooral het uitzicht over de Kathmandu is fantastisch. De vele mantra's die te horen zijn op de plek geven je een geweldige sfeer, de wierook en de vrouwen met de mooie sari's aan. Eenmaal beneden aangekomen gaan we richting bus om Thamel te bekijken. Het wachten in de lokale bus kan best een tijd duren en daar maken de bedelende kindjes goed gebruik van. Ik zat toevallig bij het raam en een meisje, ik schat van een jaar of 10 trof mij om te smeken om eten. Ik vond het verschrikkelijk om haar tot wel dertig keer af te moeten wijzen, niet omdat eten geven aan bedelaars verboden is, maar omdat ik niets in mijn tas had. Het meisje aaide steeds over mijn knie en wees naar mijn voeten, en bleef dit herhalen tot de bus vertrok. Ik vroeg mij af wat ze bedoelde en Sharise legde mij uit dat dit een teken is van het grootste respect dat iemand je kan geven, een zegen die ze mij gaf. Ik had spijt, zoveel spijt dat ik haar niets heb gegeven. Ik had getwijfeld haar mijn haarband te geven, maar wat had ze daar aangehad? Ze vroeg immers om voedsel! Dit soort momenten zijn toch de dieptepuntjes in mijn reis, die mij raken. Na een kleine twintig minuten rijden in een verschrikkelijke alweer overvolle bus komen we aan in Thamel, echt supergezellig maar zeker weten een stuk moderner dan de andere wijken in Kathmandu. Wel een plek waar je gezellig heen kan gaan in het weekend om je af te zonderen van het vrijwilligerswerk en even te relaxen met andere mensen. Thamel is echt verschrikkelijk druk en er gebeurd zoveel om je heen, je hoofd zit bom vol energie en je wilt zoveel mogelijk in je op nemen maar daar is het een te grote chaos voor. Gelukkig zijn we net voor het donker thuis en speren Eline & ik ons naar de kamer, nog een half uur voordat de stroom uit gaat en we geen douche meer hebben. Ondertussen even op internet en alle telefoon opladen, voor zover dat kan! Na die bloedhete douch ben ik zo suf als een konijn en wordt ik echt mega sago als ik me beden dat ik zo voor de 8^ste keer op rij een boord Daal Bhat naar binnen moet werken, ik eet dit nu echt met lange tanden. Gelukkig wordt het wel steeds gezelliger aan tafel en kunnen we leuk met elkaar lachen. De communicatie tussen de nepalese familie en de vrijwilligers verloopt beter, en dat alleen met de worden ‘pugio' ik heb genoeg, ‘'Ali Ali'' een beetje, ‘'Tarkaari'' groenten, ‘'Dhanyabaad''

Namasté 5/03

Inmiddels alweer 5 dagen aan de andere kant van de wereld. Vanmorgen heb ik onverwachts mijn laatste taallessen gehad, jammer want het is ontzettend leuk maar ik sla nu echt niets meer op. De grammatica van deze taal ik vrij lasten en er is geen rode lijn in te vinden. Angela de Nepali docent is jarig vandaag en had (dachten wij) een overheerlijke chocoladetaart bij haar. Zoals alle Nepalese gerechten er heerlijk uit zien, viel ook deze zuren slagroom taart flink tegen. Zoals ik al had gedacht, ik zou om half 12 opgehaald worden maar dit werd natuurlijk een uur later, tijd kent hier totaal geen tijd. Eenmaal opgehaald door een van de vele van VSN gaan we naar het Disabled center for kinderen. Ik had van Dinesh al gehoord dat er veel werk te doen zou zijn, dat kun je wel vaststellen ja. Er zijn in dit bouwvalletje drie kamer waarvan er 1 de keuken is, waarin les gegeven wordt. Er staat een bank met een tafel waar 21 kinderen omheen moeten zitten. De speelkamer heeft een stuk speelgoed en dat is een bal. Ook het lesmateriaal is zo matig, is er is zoveel gemaakt door andere vrijwilligers maar niks wordt gebruikt. De staff en inclusief de kinderen spreken geen Engels dus wordt dat heel lastig voor mij om hier de kinderen iets bij te brengen. Er is totaal geen structuur of ritme in het dagprogramma. Na 3 uur lang te hebben staan wachten langs de weg kwam er eindelijk iemand om mij op te pikken. En hoe, ook deze rit was weer reuze spannend in het drukke verkeer. Dit keer achter op de brommer, zonder helm en overal die vieze stinkuitlaatgassen. Bij aankomst in het hotel was ik de enigste en heb ik besloten om dan toch maar een keer alleen op stap te gaan. Nog even checken bij het hotelmannetje of het veilig is en natuurlijk schud hij ja! Daar gaan we dan, rugzakje op, sjaal om (anders wordt ik al helemaal aan gekeken), en de straat op. Gelukkig weet ik de weg nog, maar alleen is toch wel anders. Ik probeer zoveel mogelijk te lachen naar mensen, maar mensen vinden het vreemd om te groeten naar onbekende, ook wordt ik uitgelachen als ik in het Nepalees een poging doe om te vragen om een banaan. Goed, ik heb vandaag mijn eerste tussendoortje gehaald voor morgen onderweg, de koekjes kon ik niet laten om open te maken. Vandaag kan mijn dag niet meer stuk, ik ben heel blij mijn zus en ouders gesproken te hebben. Dit zal voorlopig wel de laatste keer zijn geweest want morgen ochtend na het ontbijt (helaas geen boterham met kaas of hagelslag) ga ik achterop de motor bij Bishal richting Bodau om daar twee nachten te verblijven. De komende twee dagen is er een staking in heel Nepal en zal er geen verkeer rijden en zijn alle winkels gesloten. Bishal gaat dus een sluiproute nemen om mij zo vroeg mogelijk af te leveren bij het volgende project. Het project is een weeshuis voor gehandicapte kinderen met een lichamelijke beperking. Ik zal deze kinderen dus alleen in de ochtend en avond kunnen helpen want overdag gaan de kinderen naar een normale school, waar ik overigens geen hulp kan verlenen aangezien ik geen les kan geven. Dus gaan we kijken of er in de buurt een dagopvang is voor gehandicapten, dan is er nog een optie in Bhaktapur maar daar hoor ik later meer over. De conclusie die ik hier trek ik dat ik vooral geen verwachting moet hebben, geduld en gewoon maar zien hoe alles loopt. Het volgende blog bericht zal wat later verschijnen omdat denk ik bijna naar mijn gastgezin vertrek.

Tot snel allemaal

xx