Shock! 10/03

Het is alweer de tiende van de maand en het lijkt alsof ik vandaag de klap heb gehad, de shock of hoe je het ook noemen wilt. We zijn naar een festival geweest waar het ontzettend druk was, iedereen staarde ons aan alsof we heilige koeien waren en we hebben ontzettend veel gelopen. Toen we van het tempelcomplex af liepen dacht ik dat ik overlopen zou worden zoveel mensen kwamen er op ons af. Alle ogen van de linker en rechter kant keken on starend aan. Ik kon het niet meer aan om de blikken te ontwijken, mijn groepje in de gaten te houden, te letten op mijn camera en geld en niet om te vallen van de hitte. We zijn wat gaan drinken en eten en ik viel als een blok neer op de stoel. Ik wilde op zoek naar een gitaar maar helaas ben niet geslaagd, het werd regenachtig en het begon te waaien. Het leek alsof ik nu pas in de gaten had wat ik echt zag, het straatbeeld, de vieze stad en al dat andere om mij heen. Het leek alsof ik op ieder moment in huilen uit kon barsten omdat ik mij nu pas echt realiseer wat hier leven is. Dat ik niet meer terug ga naar mijn kikkerlandje maar hier nog 5 maanden in de troep moet rondlopen, ik heb deze zooi nooit eerder gezien. Niet in Afrika en ook niet in de andere vakantie landen waar ze zijn geweest. Er is hier geen verschil tussen rijkdom en armoede want rijkdom is er niet. Iedereen is vies, alle huizen zijn een bij elkaar geraapt bouwvalletje, en alle kinderen lopen op blote voeten met zwarte snottenbellen uit hun neus. Ik denk serieus dat mensen hier niet beter weten dat snot en bullenbakken zwart zijn van naturen. Als ik mijn neus snuit komt er alleen maar zwarte rotzooi uit. Ik zit in de woonkamer met de andere vrijwilligers die gezellig een het kletsen zijn, het lijkt alsof ik geen woord meer uit kan brengen, alsof ik even niet meer begrijp wat er is gebeurd. Daadwerkelijk is er niets gebeurd, maar bekeek ik de dag vandaag anders als alle andere keren. Vandaag was een heel bijzondere ervaring tegelijkertijd, de rivier waar mensen verbrand worden, wordt ook gebruikt om in te zwemmen. Er hing een sobere sfeer, je loopt door de rook van verbrande mensen en ziet ze daadwerkelijk op een brandstapel liggen, alsof ik op een totaal andere planeet loop, terwijl dat eigenlijk ook zo is. We werden uitgenodigd om in ´shiva´s home´ te komen. En dat was nogal ´vreemd´, het enige wat hier te zien was; mensen die blowen voor het leven tot ze er stoned bij neer vallen. Ook wij mochten mee genieteen van de hash maar ik bedacht me dat het beter was om niet te doen aangezien het nogal warm was binnen en nooit eerder zn ding heb aangeraakt, wel kregen we een vies brokkenpapdrapje wat gedronken wordt bij speciale gelegenheden

Gisteren was de eerste dag in het Disabled center. Bij aankomst werd ik gelijk meegenomen naar de slaapkamers van de meiden. Al snel vertelde ze dat ze zich erg verveelde en zijn dus met zijn alle gaan dansen, een beetje ongemakkelijk voelde ik mij wel, want de nepalese dans is niet eenvoudig. Ik merkte heel goed dat de oudste kinderen en de allerjongste gelijk heel enthousiast bij me kwamen zitten, mijn handen vast wilden houden en me het liefst meesleuren naar hun slaapkamer. Ik heb veel bewondering voor deze kinderen, ze zijn vrolijk en speels en dat terwijl de meeste kinderen een arm of been missen. Veel kinderen wonen hier ook vanwege hun vroegere leefomstandigheden, ze hebben in extreme armoede geleefd en werden hier geplaatst. Het was een speciale dag, niet omdat ik er was maar omdat er jaarlijks een sponsorteam langs komt om eten en drinken te geven aan de kinderen & studiemateriaal. We hebben heerlijk gegeten en liedjes gezongen voor de sponsor organisatie. Hoe langer ik aanwezig ben in het centrum hoe meer ik mij op mijn gemak voel, ik praat met een jongen waarvan ik natuurlijk de naam vergeten ben want het zijn 55 kinderen met allemaal moeilijke namen om te onthouden. De jongen is zo vriendelijk en bied mij aan om mee te gaan naar het klooster, ik sla het aanbod af omdat het mijn eerste dag is, we praten over de verschillen tussen Nederland en Nepal en lachen heel wat af, ik heb hem de opdracht gegeven dat hij mij Nepali moet gaan leren en dat wil hij graag doen. Toen ik vertelde dat mijn zus blond haar heeft zei hij meteen, waarom is zei niet hier, haha ik antwoorde ja dat weet ik eigenlijk niet. Ik vertelde dat ik hoopte dat ze misschien nog langs zou komen. Rond 5 uur begon het hard te regen maar moest ik wel richting huis gaan lopen voordat het donker zou gaan worden. Natuurlijk toen ik naar buiten stapte begon het keihard te hagelen en had ik geen jas bij me omdat het overdag heel warm was. Na wat minuten lopen werd ik geroepen door wat kinderen en ze vroegen mij waar ik vandaan kwam, ik gaf het antwoord mero ghar Nepal ho, ze begonnen hard te lachen en vroegen me of ik bij ze kwam zitten tot de regen over zou gaan. Dit aanbod van deze schatjes kon ik onmogelijk afslaan en dus kwam ik er gezellig bij, al gauw stond het halve dorp voor mijn neus om vragen te stellen, Ik kreeg een kop thee en heb was foto's genomen waar de meeste kinderen heel blij van worden, en natuurlijk ik ook. Het begint schemer te worden dus besluit ik maar verder te gaan want ik moet nog een aardig stuk lopen. Toen ik hoorde dat ik iedere ochtend 40 minuten moet lopen werd ik duizelig bij het idee, maar eigenlijk vind ik het super om de dag te beginnen met een wandeling door dit drukke stadje en ook de dag weer te eindigen met een wandeling.

Daar ben ik weer 11-03

Vanmorgen heb ik mijn eerste boterham op met een gebakken ei, even dacht ik dat ik nog aan het dromen was. Om kwart over 7 ben ik gaan lopen richting het centrum en ook deze morgen wordt ik weer nagekeken tot en met, om gek van te worden maar ik begrijp het wel. Dit stadje is niet zoals Kathmandu of Pokhara, hier komen zelden toeristen en dus ik zal een van de eerste zijn die hier loopt omdat het project vrij nieuw is. Toen ik aankwam in het centrum waren alle kinderen al aangekleed en heb ik een poging gedaan om de haren van de meiden in te vlechten, natuurlijk deed ik dat helemaal verkeerd en werd het werk van mij overgenomen. Niet dat ik daar een traan om moest laten want de luizen springen in het rond. Na de kamers opgeruimd te hebben en alle tanden te hebben gepoetst zijn de kinderen klaar om naar school te gaan en alle schoolbussen staan al klaar om weg te rijden. Er zijn veel stafleden vandaag en we kijken de Nepalese versie van GTST. Het kleine schattige jongentje wat naast mij zit pakt mijn arm en gaat tegen mij aanliggen, het is fijn om die aanwezigheid van kinderen te voelen. Ik vraag mij af waarom dit mannetje in een weeshuis voor gehandicapten woont, want ik zie geen lichamelijke handicap. Ik vraag het een van de stafleden en ze verteld me een triest verhaal. Deze jongen leeft al meer dan twee jaar dag en nacht op straat zonder enige liefde of verzorging van zijn familie, zijn beide ouders zijn gestorven en opa, die enige die hij nog heeft, is alcohollist. Ze hebben de jongen gevonden en woont nog maar net in het weeshuis, ik kijk naar hem en voel zijn warme lichaampje tegen mij aanliggen. Verschrikkelijk om te weten dat deze jongen geen warmte meer kan krijgen van zijn ouders, ik pak hem stevig vast en geef hem een dikke zoen op zijn hoofd, voor mijn gevoel wil ik hem nooit meer laten gaan. Al snel heb ik in de gaten dat er overdag weinig te doen is, buiten dat er een jongen rond loopt die niet naar school gaat. Ook dit verhaal is je gewoon niet voor te stellen in Nederland. Deze jongen is niet alleen lichamelijk maar ook geestelijk gehandicapt, denk ik. Hij kwijlt de hele dag en kan niet praten, luisteren kan hij wel heel goed en maakt dan ook veel gebaren. Ik heb geprobeerd te tekenen met hem maar ook dit bleek hij niet te begrijpen. Ik vroeg mij af waarom de jongen niet naar school gaat, heel simpel, er is geen school waar hij past. Het is moeilijk te bevatten dat wanneer je in Nederland loopt er bij elke hoek van de straat wel een woonvorm of dagbesteding is voor gehandicapten mensen. En deze jongen past in deze wereld nergens thuis, dus zit de hele dag maar op een steen toe te kijken hoe de andere kinderen met liefde alle aandacht krijgen. Anthony de jongen uit Canada is zo lang als de Eifel toren en zo groot als een boom en slingert de kinderen aan zijn armen in het rond, hij loopt als een kermis attractie over het terrein. Samen helpen we de kinderen met hun huiswerk en vraag ik mijn Nepalese maatje, waar ik de naam alweer van ben vergeten of hij me kan helpen met de namen van de kinderen op te schrijven, hij leert me hoe ik het uit moet spreken en waaraan ik de kinderen het beste kan herkennen. Ik heb mijzelf de opdracht gegeven om deze namen er vanavond en de komende dagen er in te stampen. Over 2 weken zal het nog veel en veel lastiger gaan worden want dan ga ik overdag werken op een school voor lichamelijk gehandicapten kinderen. Vandaag heeft Gelu mij met de brommer naar de school gebracht om te bespreken of het mogelijk is om vrijwilligers naar de school te sturen, of er werk voor mij is en of ik moet betalen om daar te mogen werken. De eigenaar van de school is zelf ook gehandicapt en heeft duidelijk de grootste handicap om een woordje Engels te voeren. Ik heb van het hele gesprek geen letter verstaan en heb maar wijs ja en nee geknikt. Bij de rondleiding toverde de kids meteen een lach op mij gezicht, sommige kinderen keken naar me hé, dat witte spook heb ik eerder gezien, oh ze werkt bij mij thuis. Vele kinderen die in het weeshuis wonen, gaan hier naar school en dus vind ik het extra leuk om zo een band met ze op te bouwen. We komen aan bij klas 1 en mijn hart smelt als ijs voor de zon. 8 schattige kindjes staren me aan en groeten mij met Namasté en beginnen hard te lachen. In deze klas ga ik lesgeven omdat hier de basis wordt aangeleerd van Engels, dat moet mij nog wel lukken. We verlaten het oude bijna instortende gebouw en nemen weer plaats in het kantoor. De komen twee weken zullen alle kinderen examen doen en is er voor mij weinig te betekenen op school, ik zal dus even moeten wachten voor ik echt les kan geven, dat wordt dus flink voorbereiden.

Terug in het weeshuis lees ik een boek met een jongentje in mijn nek 2 tegen beide schouders en een knaapje liggend op mijn schoot. Ik laat ze de plaatjes raden en dit gaat met veel gelach en gebrul. De leraar komt binnen en iedereen rent naar zijn lesbankje. Ik bespreek met Anthony wat we hier kunnen betekenen en dat ik wat goeds wil doen in Nepal. Hij vertelt me over een weeshuis hier vlak in de buurt dat een bouwval is met wat kinderen die weinig hebben. Ik kan me er nog geen beeld bij voorstellen en we besluiten morgenmiddag naar het weeshuis te gaan om te kijken wat we kunnen betekenen. Hopelijk kan ik hier iets moois betekenen voor de kinderen!