Het gaat ontzettend hard, de tijd, de emoties en ook het vergeten te genieten van de kleine momenten. Ik heb me deze week bewust bezig gehouden met het feit dat ik moet proberen te profiteren van ieder moment, het tot me door moet laten dringen dat ik deze tocht maar een keer zal doorstaan. Het gaat hard, maar tegelijkertijd gaat de tijd, de weken ontzettend langzaam. Als ik me bedenk dat ik mij hier nog maar twee weken op deze bodem van de aarde bevind, toch voelt het alsof ik hier al maanden ben. Het allerfijnste aan hier, is dat hier niets moet, hier kan alles langzaam, hier kan ik mij bewust worden van de wind die langs mijn haar vliegt, hier geniet van ik iedere zonnestraal die mijn gezicht verwarmt, en van elke regendruppel die mijn voeten nat maakt. En waar ´hier´, ook zijn mag, overal op ieder moment in dit avontuur beleef ik ´hier´ als een ervaring voor het leven. Ik heb een nieuwe weg gevonden naar het weeshuis, en deze wandeling loop ik maar al te graag. Het zou zonde zijn om een fiets aan te schaffen en de hoofdweg naar DRC te pakken. Gelu liet mij zien dat er een weg langs de bergen is en dat ik daar rustig kan lopen zonder aangestaard te worden en kan genieten van de wilde apen die in het rond springen. En gelijk heeft hij, het is heerlijk om iedere ochtend door de mist en koelte door de natuur te lopen, te zien hoe moeder een kind hun tanden poetsen, hoe vaders het land om ploegen en hoe koeien hun gras staan te vermalen. Iedere ochtend als ik de poort open van DRC open vliegen de drie jongste van vijf jaar, op me af en springen in mijn armen. De oudere meiden nodigen mij gelijk uit in hun kamer en ik praat met hen over het liefdesleven en vlecht hun haren in. Om negen uur komt de schoolbus en rijd ik mee naar school waar we nog een uur buiten wachten tot de docenten ook arriveren. Het is tien uur en de schoolbel gaat af, alle kinderen gaan buiten in rijen staan en moeten als soldaten marscheren op de maat, ze zingen het volkslied en gaan per klas naar hun lokaal. Ik loop naar de directeur en vraag hem wat ik kan doen en of hij mij de weg kan wijzen, hij wijst een docent aan en ze loopt met mij mee naar klas 3. Ik ga zitten en stel mij voor aan de kinderen, terwijl ik wacht tot de docent terug komt..maar na lang wachten is er nog steeds geen docent en vraag ik mij af wat de bedoeling hier van is. Op kantoor leg ik uit dat er geen docent is voor groep drie en iedereen begint te lachen, het komt er op neer dat ik zonder enige ervaring, instructie of kennis les moet gaan geven, de kinderen maar moet vragen waar ze zijn en zelf mag uit spoken wat ik ga doen. Goed, daar ga ik dan met mijn krijtjes naar het lokaal ondertussen heel hard denkend wat ik moet verzinnen voor de kinderen. Ik vraag hen waar ze zijn in het boek maar tot mijn verbazing is het hele boek al ingevuld en kunnen ze mij niet vertellen wat ze moeilijk vinden. Dus besluit ik om ze de ‘Hokeypokey' aan te leren met als doel het aanleren van, rechts en links, handen en voeten, schudden en draaien. De kids zijn razend enthousiast en de kinderen van klas 1 en 2 komen meteen om het hoekje kijken. Ook de leraar komt een kijkje nemen en kijkt stom verbaasd als hij alle kinderen ziet dansen en lachen, hij draait zich om en mompelt wat. Hierna leer ik hen op het boord; links, rechts, midden, boven en onder en het lijkt alsof ze er iets van oppikken. Ik heb geen idee of ze deze informatie al wisten of dat het nieuw voor hen was, maar ik heb de kinderen op een leerzame manier kunnen vermaken.

18/04

Inmiddels hangt de hele school aan m'n tas, trekkend aan mijn haren rukkend aan mijn handen in welke klas ik les moet geven. Vast niet omdat ik z´n ontzettend goede docent ben maar omdat ik als een spierwitte sul overkom die geen idee heeft wat ze in de klas doet. Kinderen spreken alleen maar Nepalees tegen me en ik knik maar stomweg ja of nee. Gitta kwam met het dolle idee om een tikka op mijn voorhoofd te plaatsen en nu liep ik al helemaal voor spook. Mensen lachen om mij manier van eten, ik ben lang en heel groot, ik geniet van de zon terwijl wit zijn hier een schoonheidsideaal is en ik gebruik toilet papier. Oh ik zal proberen een omschrijving van het toilet te geven, je kunt je vast nog wel inbeelden hoe het krokdillen hok in diergaardenblijdorp eruitziet, goed houd deze gedachten zo kort mogelijk vast voordat uw eten om hoog komt. Zodra je de plastic achtige gordijn flappen opent snak je meteen naar lucht en een luchtverfrisser in je neus. Nou dit overkomt mij rond 14.00 precies iedere dag als mijn blaas het niet meer aan kan om mijn urine op te houden. Als een cavia in een kooi die oranje urine in de hoekjes achter heeft gelaten in lagen van 6 cm dik. En dan wanneer het moment aanbreekt om af te gaan vegen, beseffen dat je het rolletje toilet papier vergeten bent. Gelukkig zal niemand mij ruiken want bij binnenkomst in de school ruikt het naar urine, al de kinderen stinken en ruiken naar dieren. En ze ruiken niet alleen, maar gedragen zich als een stel losgeslagen stieren die op een rood doek af rennen. Gelukkig gaat Eline morgen met mij mee om een poging te doen tot een beter programma, aangezien zij docent is zal dit mij een hoop helpen.

Afgelopen weekend zijn we met zijn alle, Andrew, Eline, Eva en ik naar Thamel geweest. Een weekend zo fijn dat ik nu al weer naar de vrijdag uit kijk. We hebben rond zessen een taxi genomen en zijn gelijk op zoek naar een hostel gegaan, natuurlijk de allergoedkoopste want het gaat tenslotte maar om een nacht. Een rustig hostel net buiten de drukte en dat voor maar drie euro. Na onze spullen afgeleverd te hebben zijn we opzoek gegaan naar OR2K, volgens Eva een heel gezellig restaurant. En gelijk heeft ze echt gehad, iedereen zit op kussens op de grond en het eten is heerlijk. Er hangt een ontzettend fijne sfeer met goede muziek en overal waar je kijkt zitten hippies, blanke, eindelijk voelde ik me weer een beetje ´thuis´ alsof ik met vriendinnen in Rotterdam was. Na de menige drankjes in OR2k werd iedereen al een stuk gezelliger en zijn we naar bar Budha geweest. Zaterdag overdag hebben we heel de dag geslenterd in de stad en zijn terug gegaan naar het gastgezin.

Woensdag 20-03

Vandaag is het drie weken geleden dat ik vertrok, heel vreemd maar ik heb een ontzettend gekke droom gehad. Ik liep de achtertuin in met mijn tas achterop en opende de deur, papa en mama zeiden zo je hebt een lekker kleurtje, we zien je vanavond wel, want we moeten naar ons werk. Meteen dacht ik er klopt hier iets niet. Papa mompelde ze is wel eerder terug dan gepland hé ´Ann´. Ik keek de woonkamer in en keek naar de spullen, draaide me op en zag mij backpack staan. Ik werd gek, ik werd gillend krijsend en huilend gek omdat ik thuis was. Thuis na drie weken en schreeuwde, dit kan niet kloppen ik had er langer moeten zijn, ik ben thuis, waarom? Ik zou langer blijven, wat is er gebeurd? Op dat moment schoot ik wakker pakte mijn telefoon om de datum op te zoeken. Precies drie weken geleden, nog maar drie weken sas, je bent er nog maar net. Maar het leek alsof ik deze gedachten binnen enkele seconden weer had weggestopt en mijn droom als een teken zag. Een teken dat de tijd ondertussen ontzettend hard zal gaan en ik er alles uit moet gaan halen. Voor ik het weet, weer op mijn kamer zit, en dat ik echt weer tegen papa en mama zal spreken, boodschapjes moet doen met maris en de bus weer pak richting Dordrecht. Ik ben ontzettend blij dat ik maar weinig aan thuis denk en eigenlijk niets mis, helemaal niks waar ik echt behoefte aan heb. Natuurlijk zou ik het heerlijk vinden een knuffel te krijgen van mijn familie, de liefde te voelen die alleen zij mij kunnen geven, opa's geschiedenis verhalen te horen en te genieten van oma's nasi. Maar als ik om mij heen kijk zie ik zoveel moois, te veel mooie dingen om mij bezig te houden met die verschrikkelijke wereld waar ik vandaan kom. En natuurlijk moet ik blij zijn dat ik in een normaal huis woon, geen kapotte kleding draag, dat mijn moeder niet op straat hoeft te bedelen om in de avond te kunnen eten, dat ik niet geslagen wordt op school als ik het antwoord niet weet, dat ik kan studeren wat ik leuk vind, na mijn studie de baan kan zoeken waar mijn liefde naar uit gaat, dat gehandicapten kinderen een kans verdienen om verzorgd te worden en dat ik überhaupt een vader en moeder heb die voor mij zorgen. Want dit alles wat ik op noem gebeurt hier, alles wat je hier leest zie ik iedere dag, iedere dag opnieuw hoor ik de verhalen van mijn mede vrijwilligers over de kinderen die geslagen worden. Als ik op weg ben naar mijn werk staan zus en broer in het midden van het pad en moeder pakt een zweepstok, ze begint te slaan en het houd niet op, het kind schreeuwt van de pijn, ik moet om haar heen lopen en zie de angst in zijn ogen, de traantjes die over zijn wangen lopen. En wanneer ik meters verderop ben en achterom kijk zie ik het zelfde het schreeuwende kind staat daar nog steeds, zus die hem beet houd en moeder die blijft slaan met de stok. Kleine kinderen die zich van mij voor moeten stellen en moeten vertellen over hun familie en niet weten hoe ze moeten zeggen wat of wie hun vader is, ik die boos wordt omdat ze dit horen te weten maar er dan achter komt dat het kind geen vader heeft. Stappen in Tamel, een groot boord rijst weg werken en een bedelend kind van onder de tien weg moeten duwen omdat hij smeekt om eten, en ik die vervolgens in een hotel slaapt en de volgende dag super luxe gaat ontbijten. En ik weet inmiddels dat ik hier niets zal veranderen, niemand zal kunnen helpen in de zin van verbetering in zijn of haar leven. Maar wat ik wel weet dat mijn aandacht een lach of een groet genoeg is voor deze kinderen. En het allermooiste wat ik hier zie en thuis te weinig ervaar, dat iedereen de tijd voor elkaar neemt, dat liefde voor het gezin, ouders, broers en of zussen het allerbelangrijkst is en geld eigenlijk geen rol speelt in deze wereld. En ondanks liefde ontzettend belangrijk is vragen de kinderen in mijn klassen om zoveel aandacht. Het is een schreeuw om liefde, een schreeuw om een knuffel of een aai over de bol. En vandaag had ik echte haatneigingen die omhoog kwamen echt de neiging om een kind aan zijn oren over de gang te sleuren, maar ergens begrijp ik het wel. Deze kinderen krijgen les omdat het moet, niet omdat de docenten zo ontzettend genieten van hun leven als docent op een school voor gehandicapten. Juf Saskia leert ze liedjes en slaat ze niet, geeft ze persoonlijke aandacht en dat is dus nu wat heel erg in mijn nadeel werkt. Eline is vandaag met mij mee gegaan en kunnen over deze dag nog uren na praten. Het sloopt je ontzettend om deze kinderen überhaupt iets te leren, kinderen die opeens gaan huilen, alsmaar de les in lopen en de antwoorden voor zeggen voor de anderen, 3000miljoentriljoenbiljoen keer achter elkaar MEM roepen, wat docent betekend. Lichamelijk gehandicapten die ook mentaal gehandicapt zijn en totaal genegeerd worden. Er is hier geen beginnen aan en het voelt hopeloos om te straffen, negeren was een optie die maar tien minuten werkte tot ze door hadden dat dit een tactiek was . Hoe later op de dag, hoe vervelender ze worden, banken en stoelen die de lucht in gaan, rolstoelen die als kart gebruikt worden en twee blanke die proberen orde te houden. Ik ben blij dat de examens zondag beginnen en ik een week vrij heb om mijn rust te pakken. Over een paar weken hebben de kinderen schoolvakantie en heb ik mijn eerste tripje gepland naar Solokhumbu. 5 dagen lopen door de bergen om uiteindelijk de M.T Everest te bewonderen en terug met een vliegtuigje, ik kan niet wachten om mijn rugzak weer op de rug te nemen en eindelijk frisse lucht te kunnen in ademen.

Tot snel lieve papa, mama, mariska, vrienden & studiegenoten!