Ik had mij voorgesteld dat ik de eerste maand als een vakantie zou zien, gewend zou zijn aan mijn leef omgeving en ik me geen ander leven meer voor zou kunnen stellen. En eigenlijk verliep het zoals ik mij ingebeeld had, behalve dat ik na een maand nog steeds in trance naar huis loop, ik mij afvraag of ik echt aan het dromen ben, het gevoel heb alsof ik opnieuw en opnieuw, keer op keer, weer in een shock raak. Nog steeds kijken mensen mij starend aan en lijken mij niet te herkennen. Gek genoeg herken ik iedere straathond, iedere verkoopster en ook de gezinnen weet ik te plaatsen bij het goede huis. Toch lijkt het alsof ik elke keer weer schrik van de beelden die ik zie en niet kan plaatsen dat deze wereld zo achter loopt.

Het is een april, ik ben inmiddels drie weken aan het werk in het weeshuis en heb een week in de school gewerkt. De kinderen volgen de examens en dus ben ik wat weekjes vrij. De eerste week van mijn vakantie is gevuld met het vieren van het Holi festival en een trekking door de bergen van Nagarkot. Holi, een dag dat ik al mijn zorgen heb doen vergeten, deze dag heeft mij geleerd echt te genieten. Op het moment dat de taxi Pepsi Cola binnen reed ging de autodeur meteen open, bishal trok mij nog net niet van de bank af of er zat al een laag poeder op mijn gezicht. Meteen voelde ik de sfeer van geluk, blijdschap en emotie. Tientallen mensen kwamen op mij afgerend om me te beschilderen met kleuren, bakken water die van de daken afgegooid worden en een wedstrijd spelen wie er zo vies mogelijk uit kan zien. Iets, een ding waar ik normaal gesproken ontzettend veel moeite mee heb, waar ik tegen op kijk en mij mentaal op moet voorbereiden, ging deze dag van zelfsprekend. Ik kwam in een grote groep vrijwilligers terecht die ik nooit eerder gezien had, maar dat maakte niet uit, iedereen is gelukkig, iedereen is blij en viert de vreugde van deze dag met elkaar. Nee ik was niet blij omdat ik Holi vierde, niet omdat ik een feestje vier van een god waar ik weinig mee heb. Ik was gelukkig omdat ik gelukkig kon zijn met mij zelf. Ik mijzelf bloot durfde te geven, te rennen zonder dat ik bang was dat iemand mijn vetrollen zou zien, totaal drijfnat te eindigen zonder enige stress te hebben dat iemand putjes in mijn bovenbenen zou zien, mij zorgen zou maken omdat mijn haar er niet uit ziet. Nee sas, jij bent hier gekomen om te genieten en niet bezig te zijn met de mening van andere mensen, dit realiseerde ik mij later pas, dat dit een van de weinige dagen is geweest dat ik geen zorgen had, even van de weinige momenten. Want ook al het lijkt een paradijs te zijn je stage in het buitenland te volgen, het gaat niet van zelfsprekend je plekje hier te vinden, een thuis te creëren in een vreemde omgeving, en je begrepen te voelen als mensen niet de zelfde taal spreken. Het werk wat ik tot nu toe gedaan heb is totaal anders dan ik thuis doe, dan ik mij had ingebeeld en eigenlijk ook had gehoopt. Maar ik weet nu al dat ik in deze korte periode geleerd heb om te gaan met veranderingen. Een karaktereigenschap waar ik slecht mee om kan gaan en waar mijn humeur flink van achteruit gaat. Het lijkt alsof ik inzie dat ik geen problemen moet zien en maken als ze er niet zijn, voor alles is een oplossing te bedenken en ik denk dat als ik met deze instelling mijn werk, thuis en het reizen tegemoet ga, dat ik het ga redden in Nepal. Vandaag kwam ik aan bij het weeshuis en trof een jongentje kreunend van de pijn op een van de schoolbanken, ik schrok want zo had ik nog nooit iemand aangetroffen. Het kind had van zijn tenen tot zijn borst gips om en in het midden een stang om zijn benen bij elkaar te houden. Deze jongen geeft te veel zorgen aan zijn ouders, door de vele ziekenhuisbezoeken en zijn handicap zal hij naar een speciale school moeten, al deze problemen en zorgen maakt het leven voor de ouders niet gemakkelijk en dus besluiten ze het kind ad te staan aan het weeshuis. Negen nieuwe kinderen worden binnen nu en een maand naar het weeshuis gebracht om een nieuw thuis te creëren. Ik kijk de foto´s en achtergrond van de kinderen in en vraag mij af waarom deze verschrikkelijke dingen in dit land gebeuren, ik heb het idee dat het hele land een puinhoop is en het niet anders kan dat ook kinderen wel pech moeten hebben met een ongeluk of aangeboren handicap. De foto´s maken mij nog misselijker dan ik al was en sla de map snel dicht. Enkele minuten later wordt er een meisje van zes als een bestelling van de C1000 afgeleverd bij het weeshuis. Ze staat daar, kijkt nog eens om naar haar ouders die geen enkele moeite doen om het kind nog aandacht te geven, en loopt voorzichtig naar de groep ouderen meiden. Het is moeilijk om te zien dat ouders zomaar hun kind afstaan, en natuurlijk is het niet zomaar maar waarom zou je niet voor je dochter van 6 kunnen zorgen die een arm mist, baat dit zoveel zorgen, is het meisje een te grote last voor het gezinsleven of is het de schaamte voor hun dochter waar ze mee worstelen? Maar tegelijkertijd is het ontzettend mooi om te zien hoe iedereen het meisje met liefde in de armen sluit, haar aandacht geeft en ze haar meteen al thuis laten voelen. Na een weekje genieten van mijn vrije tijd komen deze gedachten weer omhoog, heb ik moeite met het begrijpen waarom deze 64 kinderen geen papa en mama hebben waar ze op terug kunnen vallen. Vier dagen in een totaal onbewoonde wereld zijn heeft mij goed gedaan, ondanks ik al drie dagen een opgezwollen voet heb, een nacht niet heb kunnen slapen omdat er een spin ter grootte van mijn hand op de muur zat, zes uur lang zonder water en voedsel heb moeten klimmen was het een prachtige tocht door de bergen. Eline en ik zijn de zelfde dag in Nepal aangekomen, zijn samen verhuisd naar Jorpati en hebben de mooie plekjes in Nepal ontdekt. Het was ontzettend fijn samen met haar te zijn omdat ik toch het gevoel had dat zij voor mij zorgde, zes jaar ouder is dan toch een groot gat en soms voelde ik een moederband, ook hier hebben wij ontzettend om kunnen lachen. Normaal gesproken hoor ik papa in mijn hoofd zeggen; genoeg drinken he sas, want anders beland je in het ziekenhuis. Maar dat stemmetje had de kans niet om in mijn hoofd op te komen of Eline stond al met een fles water klaar. Ik vind het ontzettend jammer dat ze is verhuisd naar een ander deel van Kathmandu en ik hoop dat er snel meer vrijwilligers komen. Deze week ga ik proberen een plan te maken met het weeshuis om de verveel momenten van de kinderen op te vullen. Het centrum van DRC is prachtig en beheerst over de meest noodzakelijke dingen, maar 64 kinderen weten te vermaken is erg lastig en dus moet ik wat verzinnen om ze in hun vrije tijd toch bezig te houden. Op dit moment gebruiken de kinderen hun boeken en elastieken om badminton te spelen en de kinderen in rolstoel zitten heel de dag weg gestopt in een hoek van het terrein. Mijn missie is nu om speelmateriaal te vinden, het verzinnen is zo moeilijk niet maar het aanschaffen wel, dit zal mijn eerste investering zijn van mijn sponsorgeld. Mijn tweede investering is het maken van kledingkasten of planken aan de muur. De kinderen hebben touwen bevestigd aan hun bed waar hun kleding overheen hangt, hun dekens en ook de schoenen worden hier aan vast geknoopt. Een kast aanschaffen is het minste wat ik kan doen, waardoor ze alle ruimte hebben om normaal te kunnen slapen. Het is fijn dat ik even wat weekjes de tijd voor mijzelf heb om de plannen voor het weeshuis uit te werken, lessen voor school kan voorbereiden en een voorlopige laatste trekking kan inplannen met mijn huisgenoot Andrew. Aanstaande zaterdag heeft Gelu, onze huisvader, een familie dag georganiseerd voor Eline, Andrew en ik. Het is nog een verassing waar we heen zullen gaan, maar het beloofd een mooie dag te gaan worden. Zondag zullen Andrew en ik vroeg vertrekken richting Solokhumbu om onze 8 daagse trekking te starten. Ik heb totaal geen verwachtingen en laat alles zoals gewoonlijk maar op mij af komen, wel weet ik dat het behoorlijk koud zal gaan worden en mij moet voorbereiden op sneeuwval.

Het is lastig om mij te herinneren wat ik de laatste weken allemaal heb gedaan, te moeten bedenken waar ik mijn verhalen zal beginnen en terwijl ik aan het schrijven ben komen er steeds meer dingen boven water. Voordat ik de trekking met Eline heb gedaan zijn we vrijdagochtend vroeg vertrokken naar Thamel. We hebben rustig door de wijken gelopen en veel souvenirs gekocht, uitgebreid westers gegeten en onze middag gespendeerd in de Garden of dreams. Gelegen in de wijk van Tamel waar je heerlijk kunt liggen in het gras, de meeste luxe taartjes en koffie kunt bestellen en genieten van de vele vogels die rond vliegen. Je kunt je bijna niet voorstellen dat je, je in Nepal bevind want zodra je de Garden of dreams uitloopt staan de bedelende kindjes weer voor je neus, moeders die je vragen om melk voor haar kind te kopen, de zwervers en lijmsnuivende jongeren die je moet passeren. In de avond hebben we heerlijk gegeten en hebben we de avond doorgebracht met twee jongens uit Zuid-Afrika. Het is fijn om aan het einde van de week je tijd hier door te brengen, even weg uit alle ellende in mijn woonomgeving, blanke mensen te kunnen spotten en nieuwe mensen te leren kennen. zaterdag ochtend zijn we naar de dierentuin in Patan geweest, leuk om de dierentuin te bewonderen in een andere cultuur, maar het was te heet om hier heel de dag te verblijven dus zijn de naar de grootste supermarkt van Kathmandu geweest om hier voedsel en drankjes in te slaan.

Het lijkt alsof ik zieker en zieker wordt en de vermoeidheid begint ook toe te slaan, ik hoop dat het minder wordt voordat ik de trekking ga doen. Ik denk dat mijn lichaam, maar vooral mijn hoofd nog steeds moet wennen aan het tijdsverschil, de cultuur maar vooral het ritme. Geen dag is het zelfde en het put me uit om steeds die verre afstanden te lopen in de onverdraaglijke hitte die met de dag erger wordt.

Ik vind het geweldig om de reacties van mijn volgers te lezen, het maakt me ontzettend blij en ik krijg het gevoel dat ik niet vergeten wordt. Het allerfijnste om te horen is dat opa en oma gezond zijn en ook weten dat het met mij goed gaat. Lieve opa, gefeliciteerd met uw verjaardag en het cadeautje komt er snel aan! Ook mijn ouders lieten mij een bericht achter waar ik nu constant aan moeten denken, het duurt nog een volle maand maar op 4 mei landen ze op Tribuvan luchthaven in Nepal, ik kan niet wachten om in de armen van mijn lieve ouders te rennen.

Tot snel Allemaal.