21-04

Van te voren heeft vader mij twee regels ingeboord: regel 1 genoeg drinken en regel 2 let altijd op je geld en paspoort. En natuurlijk nog z'n honderd andere kleine regeltjes, maar als ik mij bewust zou zijn van deze basisregels zou het allemaal wel goed komen. Maar hoe voorbereid je ook op reis gaat, je komt altijd voor verassingen te staan. Zo had ik natuurlijk als verwacht diarree, maar deze beurt duurde wel erg lang en steeds dacht ik, medicijnen slikken ga ik niet doen, want het moet er toch wel uit. Maar na drie weken iedere dag verse sapjes te persen op het toilet begon mijn humeur, maar ook mijn lichaam er aan toe te geven. Want als de kleur van je ontlasting groen met gele stippen wordt en je ziet geen verschil qua dikte tussen je urine en ontlasting, dan is het misschien toch verstandig een dokter op te zoeken. Natuurlijk kreeg ik het antwoord dat het een bacterie was, dat had ik in die drie weken tijd ook wel kunnen bedenken, maar met de goede antibiotica zou mijn probleem zo verholpen zijn. En de wonderdokter had gelijk ook, na 2 dagen was ik helemaal de oude en startklaar om de trekking te beginnen, dat dacht ik. Dinsdag ochtend zijn Andrew en ik om vijf uur van huis vertrokken met beide een loodzware tas op de rug, opzoek naar een taxi zo vroeg in de morgen is niet gemakkelijk en dit zorgde voor de nodige stress om op tijd bij het busstation aan te komen. Rajul de gids wijst ons twee mooie plekjes aan en de stoelen zitten beter als onze eigen autostoelen. Plek voor de tassen is er niet meer en dus moeten we onze tassen maar op de schoot nemen, aangezien we wel redelijk ruim zitten en ik meteen al in slaap viel, leek het voor mij een goede rit te gaan worden. Op dit moment, nu ik aan het typen ben en de beelden weer boven komen zou ik bijna willen stoppen met het schrijven van dit verhaal, want deze reis, trip, trekking, busrit, zelfs mijn grootste vijand zou ik dit nog niet aandoen. Volgens Gelu zou de reis negen uur in totaal zijn, wat betekend dat we om 15.00 aan komen in Bandar. Ik ben geen mietje en ik ben ook niet van suiker, zelfs kotsen heb ik onderweg niet gedaan, maar van achtbanen houd ik absoluut niet en met name de houten achtbaan in de Efteling, niet perse omdat deze achtbaan mij zo verschrikkelijk misselijk maakt en er voor zorgt dat ik continue moet gillen. De houten achtbaan geeft mij constant het gevoel dat het karretje van de baan gaat vliegen, dat ik een driedubbele ripkneuzing op ga lopen, dat de palen onder de baan weg schieten, dat mijn heupen blauw worden en dat ik het gevoel krijg dat ik steeds schroefjes weg hoor vallen. Precies, dit gevoel had de hele rit door de bergen. Slapen kwam er totaal niet van, deze variant van de houten achtbaan was dertig keer zo heftig plus ik doodsangsten uitsloeg omdat de bus zo mega groot was en de paden mega smal, de bus om de havenklap uitviel en er soms geen pad meer onder de wielen te zien was en ik mij afvroeg, zweven we nu in het ravijn? En dan het laatste, want mijn humeur er nog en nog beter opmaakte, waarvan de stoom uit mijn oren kwam, hee hele weg nepalees kattengejengel op de radio. Geen kwaad woord over de cultuur hier hoor, maar verschrikkelijk wat heb ik een hekel aan die volksmuziek. Klokslag drie uur en er komen wat dorpjes inzicht, ik ben mijn spullen al aan het inpakken en wacht rustig af tot de bus tot stilstand komt. Maar tot mijn verbazing rijden we na een uur nog in de bergen, na weer wat huizen tegen de komen stappen er mensen uit en ook ik wil opstaan tot ik in de gaten krijg dat dit niet het eindpunt is en ik gewoon nog even lekker kan blijven genieten van deze prachtige bergtocht. Na nog een uur dik genieten met een kei goed humeur beginnen mijn voelsprieten zich af te vragen waarom we inmiddels als 2 uur langer rijden dan Gelu ons verteld had. Tot tien keer toe werden we teleurgesteld als we huizen zagen en dachten dat het onze slaapplek zou zijn. Maar hehe, na dertien en een half uur rijden komt de bus eindelijk aan op plaats van bestemming. Zo hongerig als een paard vlieg op mijn boord Dhaal bat af, nog nooit had ik er zo naar uit gekeken. De volgende ochtend vertrekken we vroeg en bid ik voor een goede en gezonde dag, dat mijn enkel het maar gaat overleven. Maar het bidden heeft duidelijk niets geholpen en het voelde alsof ik gestraft werd voor iets. Alsof iemand mij duidelijk wilde maken, zie je wel, je had naar je ouders moeten luisteren en die trekking uit moeten stellen. Na nog geen half uur lopen ben ik al twee keer op nieuw door mijn enkel gegaan en Andrew en Rajul rennen de marathon de berg af. Waarbij ik mij afvraag of ik terug zal lopen, maar stel deze vraag steeds uit. We lopen inmiddels uren verder de berg af en op het moment dat ik wil gaan zeggen, misschien is het verstandig dat ik terug ga want hier is geen beginnen aan, zegt Rajul: volgens mij heb je nergens meer last van he. Wat ik op dat moment dacht, houd ik wel gewoon voor me. Wat ze zeggen over Dhaal bat klopt ergens wel, after Dhaal you have power for 24h. na de vroege lunch om elf uur, ging het stukken beter en kwamen we hoger op een dokterspost tegen waren ze me morfine hebben gegeven, natuurlijk was ik nu de snelste en rende in de marathon bergje op. Slaapplek één was erg bijzonder, het weer klapte gelukkig pas in de vroege avond om en het begon hevig te stormen, zelf ik was bang voor de donder en bliksem. Andrew en ik hebben lang staan kijken naar de bijzondere lichtshow die gegeven werd in de bergen, nooit eerder heb ik zoveel licht van bliksem gezien. Andrew en ik zijn bezig elkaar griezelverhalen te vertellen, gebeurtenissen die we eng vonden toen we klein waren en de vele films die ik gezien heb. Als ik net wil gaan vertellen over de film ‘House of wax' schiet ik stijf overeind als ik wat langs de muur naast mijn bed hoor lopen. En niet alleen ik hoorde het geluid, ook Andrew zit overeind in zijn bed en schijnt met de zaklamp op de muur. Het moet iets groots zijn geweest, groter dan een spin of een ander insect, we discussiëren en lachen over wat er gebeurt en op dat moment lijkt het alsof er iets in onze tassen valt en weer over de muren heen rent, steeds als we iets horen lopen valt er een lading zat uit het plafond in mijn gezicht. Verstijft lig ik in mijn slaapzak, bloedheet en bezweten durf ik mijn ogen niet te open tot ik iets in het zijl, wat aan het plafond hangt, zie bewegen.. iets groots wat steeds aan het rennen is. En aan het einde van het zijl zit een opening waar onze bedden beginnen. Ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan, steeds valt er een lading zand en troep in mijn gezicht, het is behoorlijk koud en moet heel nodig plassen, maar ik ben te angstig mijn bed uit te komen. En als ik bijna denk te slapen hoor ik ‘het ‘ weer bewegen.

Ik weet niet of het door de schrik van afgelopen nacht kwam dat ik niet vooruit te branden ben vandaag, maar ook vandaag was weer een hell. De eerste uren gingen redelijk goed, mijn enkel voelde een stuk beter tot ik het ravijn in kletterde en niemand ook maar de gedachten kreeg om mij even overeind te helpen. De tas op mijn rug was zo zwaar dat wanneer ik om hoog wilde komen door het gewicht op mijn rug tot vier keer toe weer achterover een stukje de berg af viel. Ondertussen hebben Rajul en Andrew hun warming up gehad en zijn ze weer klaar voor de start om opnieuw de marathon te gaan rennen. Het wordt warmer en warmer en mijn humeur wordt slechter en slechter, nog 600 meter te klimmen zonder water, voedsel of enige andere energie bronnen die ik mijn lichaam kan geven. Of ik loop het risico op een nieuwe waterbacterie in mijn lijf, of ik droog mijzelf helemaal uit. Met ziek zijn had ik het wel gehad en dus koos ik voor optie twee, geen water en nog heel wat uren klimmen en klauteren. Achter mij gelegen het prachtige Himalaya gebergte wat ontzettend goed te zien was omdat het weer zo helder was. Maar ook deze beelden motiveerde mij niet om hard te gaan lopen en voor mijn gevoel liep ik deze toch in mijn uppie, want gids Rajul en Andrew waren in geen velden meer te bekennen. Een gevecht tegen mijn eigen lichaam en humeur, en het allerergste waren de bergschoenen, die als messen in mijn enkels sneden. Ik ga ze met heel veel plezier aan het einde van mijn reis van een berg af gooien, dit is wat ik de hele rit tegen mijzelf gezegd hebt. Ook deze dag kon ik niet echt zien als een van mijn betere dagen in het leven. Natuurlijk heb ik ontzettend genoten van de natuur, de eerste keer sinds thuis heb ik adem kunnen halen, was de binnenkant mijn neus niet zwart en heb ik de directe cultuur mogen ervaren. Het slapen in de theahouses was een speciale ervaring, erg basic maar wel wat het leven hier in de bergen is. De volgende twee dagen waren een stuk minder zwaar, vlakkere wegen en lichamelijk had ik nergens last van. We hebben wat dagen kunnen relaxen bij een rivier en dat heeft mij echt goed gedaan. Al met al was het een mooie tocht, maar wel de laatste in deze reis. Ik heb de bergen nu gezien, ik heb conditie opgebouwd voor een heel jaar en die schoenen die kan ik echt uitkotsen. Over kotsen gesproken, daar heb ik nog een mooi verhaal over. De terugreis was op maandagochtend, om 5 uur staan we klaar om weg te gaan tot de Amaa ons terug naar binnen roept. We moeten gaan zitten en wachten geduldig af wat er gebeuren gaat, Amaa haalt een zakje poeder en wat sjaals te voor schijn en eert ons een voor een met een tikka en een sjaal. Na deze leuke verassing vertrekt de jeep richting een ander dorp en ook hier worden we weer beloond met wel liefst 12 sjaals en tikka's, klaar om de lange jeep rit naar Kathmandu te starten. Ik moet zeggen dat zestien uur rijden erg lang is, zestien uur lang in de hitte en rook stofwolken die continue de auto in stuiven, met zes kotsende vrouwen die toch bij iedere pauze koekjes, chips en limonade gaan halen en dit er vervolgens weer uit spugen waarbij de druppels in mijn nek belanden. Ik was ontzettend blij terug te zijn in mijn eigen huis, want zo voelt het echt. Het voelt alsof ik een tweede thuis heb gecreëerd met ontzettend lieve mensen, Dholly die mijn bed verschoont heeft en wat aan en toepassingen heeft gemaakt in mijn kamer.

Helaas ben ik na mijn trekking weer ziek geworden en zorgde dit wel voor de ultieme druppel. Dit keer hele andere klachten, toch wel fijn dat er afwisseling in zit.. anders wordt het zo standaard hé. Incontinent of niet? Mijn plas kon ik deze week echt niet ophouden, ik voelde niet eens meer de druk om naar het toilet te gaan en dit zorgde dan ook voor erg vervelende en ongemakkelijke verassingen. Natuurlijk bleef het niet alles bij het urineprobleem, ook de hevige verkoudheid gaf mij er een gratis oorontsteking bij plus een griepje. Ik heb dit wat dagen aangekeken en ben toen naar de apotheek geweest, zij wisten precies waar ik last van had en gaven mij power medicijnen waar mee ik zo weer op de been zou zijn. Deze dokter was geen wonderdokter en het heeft lang geduurd voordat ik heb doen beslissen opnieuw naar het ziekenhuis te gaan, lachend vertelt de dokter mij dat de apotheek mij antibiotica heeft gegeven voor diarree, vandaar het geen wonderen deed.

Gelukkig begin ik op te knappen en hoop ik wat aan te sterken voordat ik de taxi naar Tribuvan airport pak, tot gauw pap en mam.