Dilemma brengt verfrissing

Mijn werk op de school zat erop en ik had nog een volle maand in Nepal, verder werken met de gehandicapten kinderen zag ik echt nier meer zitten. Ik heb altijd gedacht hoe dieper mensen in de put zitten hoe meer ze je hulp gebruiken kunnen, en hoe dankbaarder je bent. Maar zo is de realiteit niet, en hierin heeft de Nepalese bevolking mij teleurgesteld. Al mijn energie die ik gestoken heb in het ophalen van het geld, familie en vrienden die moeite deden om een steentje bij te dragen voor de mensen in Nepal, met zoveel liefde overhandigde ik 400 euro aan mijn dagbesteding en wachtte ik af op een bedankwoord. Maar het wachtte had niet veel tijd nodig of ik had al in de gaten dat ik niet bedankt zou worden, alsof het normaal ik dat ik zoveel geld weg geef, het enige wat mij gevraagd werd; of dit het enigste was wat ik wilde geven, of dat ik nog meer geld had? Mijn wereld stortte in die dag. Maanden lang keek ik uit naar het moment, het moment dat ik de bevolking blij zou kunnen maken, om mensen mij geld te overhandigen, om die stralende gezichten te zien, ik verwachtte tranen, tranen van geluk in de ogen van de lokale bevolking. Maar de tranen stroomde over mijn gezicht, er brak iets binnen in mij, mijn voorstelling werd niet waar gemaakt er veranderde in een ogenblik in de grootste teleurstelling van mijn reis. Dit de grootste reden waarom ik niet meer heb willen terug keren naar het schooltje, ook al wist ik dat het geld goed besteed zou worden, en dat het uiteindelijk voor de kinderen zou zijn. Na drie maanden gewerkt te hebben met deze doelgroep was ik mentaal uitgeput en zou het een verkeerde keuze zijn geweest om nog langer door te werken. Ik heb er goed aangedaan om voor mij zelf te kiezen, al deed het me zeer om die kinderen in deze verrotte toestand achter te laten. Er is niets veranderd in de tijd dat ik geprobeerd heb situaties te veranderen, het zit in de mens zelf en niet in het handelen, het is ze nooit geleerd, en leren om van kinderen te houden kun je niet, dat moet vanuit je zelf komen. Hoe kun je voor een kind met een handicap zorgen als je niet van een kind kan houden, als je niet van je vak houdt, dan zal het kind nooit voelen dat hij een kind is. In deze harde wereld zijn mensen met een handicap geen mensen, ze zijn nog minder als dieren en dat is voor mij, als meisje van achttien die zoveel liefde voor haar vak heeft ontzettend hard om te zien. En het blijft niet alleen bij kijken, je staat er midden in en het wordt een sleur waar je niet meer uit raakt. Ik heb het gezien, ik heb het gevoeld, geroken en dit zijn de beelden, momenten die opgeslagen zijn, die zoveel indruk op mij hebben gemaakt dat ik kan blijven schrijven, dat ik kan blijven vertellen maar het liefst er geen woord meer over spreek.

Eind juni en de regen neemt toe met de dag, de wegen bij mijn huis zijn niet langer zichtbaar en staan blank, kinderen wassen zich in de straten en huizen storten in elkaar. Mijn plan om nog een trekking te maken valt in duigen en wat moet ik doen om deze maand nog door te komen. Nepal heeft voor veel teleurstellingen gezorgd en het laatste wat ik wilde, mijn reis afsluiten met een teleurstelling. Dus moest er een besluit genomen worden, na veel gesproken te hebben met het thuisfront maakte ik een overhaaste beslissing om het vliegtuig naar Bangkok te pakken. Op het treinstation trof ik Karin en Xandra, twee meiden uit Nederland die ik eerder al in Nepal had ontmoet. We zijn met zijn drieën verder gaan reizen en hebben de boot naar Koh samui gepakt. Maar zo gemakkelijk ik al alles op schijf ging het niet in mijn hoofd. De eerste stap uit vliegtuig was een klap in mijn gezicht, velel toeristen, wolkenkrabbers, hitte en overal waar ik keek was luxe. Daar stond ik dan met mijn rugzak in een totaal andere wereld, een wereld waar ik mij opnieuw niet thuis voelde, en waar ik nu echt alleen was. En hoe fijn het was met die meiden, hoeveel ik gelachen had sinds tijden, Ik had heimwee. Vanaf de eerste tot de laatste dag in Thailand wilde ik terug, niet naar Nederland maar naar huis, mijn thuis in Nepal. Toen, na vier maanden deed ik beseffen hoeveel ik van het land was gaan houden, hoeveel liefde Nepalezen mij gegeven hebben, hoeveel ik voor mijn weeskinderen was gaan voelen en dat ik de vriendelijkheid in de thaise cultuur niet terug kon vinden. Ik keek terug op vier maanden hard werken, uitstapjes met vriendinnen, de trekking met Andrew en de mooie momenten met mijn gezin. En in eens besefte mijn hele lichaam dat het voorbij was, dat de droom waar ik al jaren van droomde bijna uit ging werken, dat ik mijn ogen bijna zou openen en niet langer meer in het wereldje was waar ik altijd hebben willen zijn. En op dat moment had ik spijt dat ik Nepal had verlaten, dat ik was gevlucht en dat ik nog maar twee weken zou hebben. Twee weken van de vijf volle maanden, hoe hard moest dat wel niet gaan! Niemand kan de tijd stil zetten en het enige wat ik op dit moment kon doen, het over me heen laten komen en proberen te genieten van mijn herinneringen aan Nepal. Thailand is een goede keuze geweest maar achteraf weet ik niet of dit de beste keuze was. Langzaam deed ik onbewust al afstand van Nepal en het is daarom makkelijker voor mij geweest om afscheid te nemen, maar als ik had geweten dat de laatste 2 weken in Nepal, misschien wel de mooiste waren, dan had ik nooit naar Thailand gegaan.

Een verhaal, blog of dagboek schrijven is zo makkelijk niet, je bent altijd bezig met wat mensen er van zullen vinden, tenslotte schrijf ik dit voor jullie. En er is zoveel meer, zoveel meer wat er gebeurd is in die vijf maanden, ellende , geluk, verdriet en blijdschap, maar dat zal jij als lezer nooit kunnen voelen. En ik bedenk me nu, dat ik niet eens meer wil schrijven over de ellende die ik heb ervaren. Want ik ben thuis, ik ben terug en niet langer in Nepal. Op dit moment kijk ik terug op een ervaring en zijn mijn ogen al geopend, maar het enige wat ik nog op kan roepen zijn de mooie ervaringen, en al het slechte laat ik achter me en ben ik eigenlijk al vergeten. En dat betekend dat de heftige ervaring van het werken op mijn school, achteraf een mooie ervaring is geworden. Want leren doe je altijd, en leren daar groeien we van. En ik weet zeker, dat deze kinderen die eigenlijk continue in een oorlog leefde, vechtend waren zonder een wapen, dat zij mij heel veel geluk gegeven hebben, doordat ik hun geluk kon geven, en zo creëerde we een band. En zou ik verdriet hebben omdat ik de zin van het leven in Nepal niet begrijp, omdat het oneerlijk is hoe de wereld verdeeld is, maar er is een plek die mij geleerd heeft dat huilen een vorm is van lachen, en lachen is een vorm van huilen en als je een weg tussen beide kunt vinden, ben je het geluk zelf. En als ik voel, wat ik nu voel terwijl ik schrijf, kan ik alleen maar lachen en ondertussen komen de tranen uit mijn ogen, maar niet omdat ik verdriet heb om de kinderen maar omdat ik blij ben. ik heb tranen van geluk dat ik bij de kinderen heb mogen zijn, dat ik het geflikt heb vijf maanden in Nepal te mogen zijn en dat ik weer gezond met ben en met beide benen op de grond sta, steviger dan ooit. En al deze wijsheden zuig ik niet uit mijn duim, maar leerde ik in mijn laatste tien dagen in een ashram van Osho. Een plek waar ik nooit eerder van gehoord had en alles was totaal nieuw, maar ik had vijf minuten nodig en wist meteen dat dit het goede was, het goede moment, de juiste mensen en sfeer. In tien dagen heb geleerd mijn jaloezie in liefde om te zetten, ik heb geleerd om de rust in jezelf op te zoeken, zet de schaamte van je af en dans zoals je nog nooit gedanst hebt, speel toneel en schreeuw, huil en lach. En lachen is nu mijn levensmotto geworden, want zoals we zeggen; een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, voordien las ik deze zin, dat dacht ik tenminste. Ik heb hem nooit gelezen, nooit echt, maar nu weet ik wat lezen is, nu lees ik echt wat er staat en probeer ik mijn hele lichaam te laten lezen en te begrijpen dat een serieus mens niet leeft, niet totaal en dat lachen het medicijn is voor de meest ernstige ziekte. Mediteren is wat we deden, de hele dag door. Met muziek, met dans maar ook met stilte, van buitenaf en van binnenuit totale rust, toen ik dit voelde wist ik meteen dat ik veranderd was en dat ik door wilde op dit pad, meditatie is geen handeling maar een groeiproces tot zelfverlichting. En ik heb nog maar een beetje mogen proeven maar ik weet nu al dat dit is wat ik wil en waarvoor ik op aarde gezet ben, om te lachen!

Nu, eenmaal thuis zijn er genoeg redenen om niet lachen en eigenlijk zijn er te veel factoren die voor grote teleurstelling zorgen. Het is zo gemakkelijk niet weer terug te zijn. En iedereen denkt te weten waarom het zo lastig voor mij is, dat het wennen zoveel tijd kost. Nee dat is het niet, het frustrerende gevoel van het niet te hoeven wennen is zo groot dat ik het liefst mijzelf zou willen afsluiten van de mensen om mij heen, van de mensen die er echt geen sikkepit van snappen. Want hoe gemeen is het niet, hoe onwerkelijk is het en niet te begrijpen dat ik na z’n lange tijd in een ogenblik uit mijn droom wordt wakker gemaakt en nooit meer kan dromen wat ik droomde. Dat ik niet meer ruiken kan zoals ik dat daar deed, dat ik niet meer kan kijken door de zelfde bril, en dat het mij nu al moeite kost om het straatbeeld voor me te halen. Hoeveel tijd en energie heb ik er daar in moeten steken om te wennen, om mij eindelijk een klein beetje thuis te voelen, en als je dan eenmaal in het leven thuis hoort en je raakt gehecht zonder nog aan je eigen woonwereld te denken, wordt je eruit gehaald.

Maar wees niet getreurd dat het voorbij is, het is pas net begonnen en met een grote lach op mijn gezicht weet ik dat dit de laatste woorden waren van mijn avontuur in Nepal. Dat ik niet meer verder schrijven kan omdat het voorbij is. Maar ook weet ik dat ik ooit nog terug kom, dat ik terug ga om te leren waar ik begon en dat het proces nooit ten einde komt. Wanneer? dat is een vraag waar niemand een antwoord op weet, maar ik gedachten leef ik verder in Nepal en hoef ik eigenlijk nooit terug te keren, want mijn ziel is nooit vertrokken en blijft voor altijd, want ik ben verbonden met de mens, het geloof, de rust en de natuur.