Vertrek in zicht
Hallo reismaatjes, familie en vrienden!
Het is al weer even geleden dat ik een verhaal gepost heb op mijn reisblog, en dat was niet voor niks. Het is dan ook al weer even geleden dat ik nederlands grondgebied verlaten heb. De grootste tijd voor een nieuwe reisupdate dus... Ruim drie jaar geleden plaatste ik mijn laatste reisverhaal vanuit Nepal en nu duurt het nog anderhalve maand en zal ik mij op de zelfde plek bevinden. Hetzelfde huis, dezelfde slaapkammer, nog altijd met mijn lieve gastouders en het zelfde land...zou je denken!? Nee ik denk van niet, in de tussentijd is er een hoop gebeurt in Nepal. Nog maar pas geleden is dit mooie maar ook arme land getroffen door een heel zware aardbeving. Het zal voor mij dan ook niet 'zomaar' een vakantietripje worden.
Maaarrrrr.. er gaat nog een heleboel aan vooraf. want dit keer ga ik mijn reis niet in mijn eentje af maar samen met mijn vriend. We vertrekken over 4 weken naar het meest bizarre land van Azië, FUCKING INCREDIBLE INDIA. Ik hoor mensen al denken, wat suf zeg dat je voor een tweede keer naar het zelfde land gaat, er is nog zoveel meer op de wereld. En ja ik moet toegeven dat de wereld heel veel moois te bieden heeft. Maar, waar op de wereld is het tegenwoordig nog veilig?, waar op de wereld kun je tegenwoordig nog zijn wie je wilt zijn, is er een plek op de wereld waar niet gevochten wordt? bestaat er een plaats op deze aarde waar mensen in hun waarde gelaten worden, waar je ook in geloofd? In Europa moet ik in iedergeval niet zijn, ik hoef mijn facebook maar te openen of het gaat over de strijd tegen of voor de vluchtelingen. Zo zijn er ontelbare voorbeelden van plekken, gebieden of landen waar je op dit moment niet met een gerust hart kan reizen. En heel eerlijk, ik heb helemaal geen zin om te vertrekken en vervolgens in een land te komen waar het stikt van de touristen, en met name nedelanders.... ja ik ben een vreemde vogel! India en Nepal, zus en broer zijn landen waar ik niet op vakantie ben, het zijn de plekken en de mensen bij wie ik mij thuis voel. Als een veilige basis waar ik niks hoor over oorlog of ruzie, waar ik geen verschil zie tussen rassen en waar mensen elkaar accepteren, waar verschillende geloven samen kunnen leven en het allerbelangrijkste waar ik zelf kan leven. 5 maanden Nepal heeft mijn leven totaal doen veranderen, het heeft me de ogen geopend hoe mijn eigen leven in Nederland er de komende 65 jaar uit gaat zien, precies.... heel voorspelbaar dus. En voor ik aan mijn vrij voorspelbaar (voorlopige) werkleven in nederland ga beginnen, samen met mijn vriend, wil ik terug naar huis.... heel even op de plek zijn waar ik nog zolang van gedroomd heb, waar ik een jaar lang heimwee naar had, naar het heerlijke eten, de ontzettend lieve mensen, de prachtige witte bergtoppen, en niet te vergeten de meditatieve lijfstijl die de mensen leven. Ik ga mijn lieve vriend de plekken laten zien die mij zo bijzonder zijn, en samen gaan we nieuwe plekken ontdekken en een geweldige tijd tegemoed om het leven hier voor heel even achter ons te laten.
Op 20 november komen we aan in de hoofdstad van India, Delhi en vanuit hier starten wij onze reis met de auto. We zullen richtinge het noorden gaan en trekken hier ongeveer 3 weken voor uit. vervolgens hebben we een heel lange treinreis voor de boeg richting de grens van Nepal. Hier verblijven we in mijn gastgezin en gaan alle mooie plekjes af. En natuurlijk staat er een waanzinnig mooie treking op het programma. na 3 weken neem ik afscheid van dit mooie land ... en gaan we terug naar buurland India om vervolgens de laatste weken te vertoeven in het tropische zuiden.
Ik hoop af en toe een verhaal te kunnen schrijven op mijn reisblog, maar we willen het internet niet te veel opzoeken.... nou zal dit niet een heel grote uitdaging zijn want uit ervaring is er gewoon heel vaak geen stroom hihi.
Namaste Saskia en Pascal.
Vertrek in zicht
Hallo reismaatjes, familie en vrienden!
Het is al weer even geleden dat ik een verhaal gepost heb op mijn reisblog, en dat was niet voor niks. Het is dan ook al weer even geleden dat ik nederlands grondgebied verlaten heb. De grootste tijd voor een nieuwe reisupdate dus... Ruim drie jaar geleden plaatste ik mijn laatste reisverhaal vanuit Nepal en nu duurt het nog anderhalve maand en zal ik mij op de zelfde plek bevinden. Hetzelfde huis, dezelfde slaapkammer, nog altijd met mijn lieve gastouders en het zelfde land...zou je denken!? Nee ik denk van niet, in de tussentijd is er een hoop gebeurt in Nepal. Nog maar pas geleden is dit mooie maar ook arme land getroffen door een heel zware aardbeving. Het zal voor mij dan ook niet 'zomaar' een vakantietripje worden.
Maaarrrrr.. er gaat nog een heleboel aan vooraf. want dit keer ga ik mijn reis niet in mijn eentje af maar samen met mijn vriend. We vertrekken over 4 weken naar het meest bizarre land van Azië, FUCKING INCREDIBLE INDIA. Ik hoor mensen al denken, wat suf zeg dat je voor een tweede keer naar het zelfde land gaat, er is nog zoveel meer op de wereld. En ja ik moet toegeven dat de wereld heel veel moois te bieden heeft. Maar, waar op de wereld is het tegenwoordig nog veilig?, waar op de wereld kun je tegenwoordig nog zijn wie je wilt zijn, is er een plek op de wereld waar niet gevochten wordt? bestaat er een plaats op deze aarde waar mensen in hun waarde gelaten worden, waar je ook in geloofd? In Europa moet ik in iedergeval niet zijn, ik hoef mijn facebook maar te openen of het gaat over de strijd tegen of voor de vluchtelingen. Zo zijn er ontelbare voorbeelden van plekken, gebieden of landen waar je op dit moment niet met een gerust hart kan reizen. En heel eerlijk, ik heb helemaal geen zin om te vertrekken en vervolgens in een land te komen waar het stikt van de touristen, en met name nedelanders.... ja ik ben een vreemde vogel! India en Nepal, zus en broer zijn landen waar ik niet op vakantie ben, het zijn de plekken en de mensen bij wie ik mij thuis voel. Als een veilige basis waar ik niks hoor over oorlog of ruzie, waar ik geen verschil zie tussen rassen en waar mensen elkaar accepteren, waar verschillende geloven samen kunnen leven en het allerbelangrijkste waar ik zelf kan leven. 5 maanden Nepal heeft mijn leven totaal doen veranderen, het heeft me de ogen geopend hoe mijn eigen leven in Nederland er de komende 65 jaar uit gaat zien, precies.... heel voorspelbaar dus. En voor ik aan mijn vrij voorspelbaar (voorlopige) werkleven in nederland ga beginnen, samen met mijn vriend, wil ik terug naar huis.... heel even op de plek zijn waar ik nog zolang van gedroomd heb, waar ik een jaar lang heimwee naar had, naar het heerlijke eten, de ontzettend lieve mensen, de prachtige witte bergtoppen, en niet te vergeten de meditatieve lijfstijl die de mensen leven. Ik ga mijn lieve vriend de plekken laten zien die mij zo bijzonder zijn, en samen gaan we nieuwe plekken ontdekken en een geweldige tijd tegemoed om het leven hier voor heel even achter ons te laten.
Op 20 november komen we aan in de hoofdstad van India, Delhi en vanuit hier starten wij onze reis met de auto. We zullen richtinge het noorden gaan en trekken hier ongeveer 3 weken voor uit. vervolgens hebben we een heel lange treinreis voor de boeg richting de grens van Nepal. Hier verblijven we in mijn gastgezin en gaan alle mooie plekjes af. En natuurlijk staat er een waanzinnig mooie treking op het programma. na 3 weken neem ik afscheid van dit mooie land ... en gaan we terug naar buurland India om vervolgens de laatste weken te vertoeven in het tropische zuiden.
Ik hoop af en toe een verhaal te kunnen schrijven op mijn reisblog, maar we willen het internet niet te veel opzoeken.... nou zal dit niet een heel grote uitdaging zijn want uit ervaring is er gewoon heel vaak geen stroom hihi.
Namaste Saskia en Pascal.
Vertrek in zicht
Hallo reismaatjes, familie en vrienden!
Het is al weer even geleden dat ik een verhaal gepost heb op mijn reisblog, en dat was niet voor niks. Het is dan ook al weer even geleden dat ik nederlands grondgebied verlaten heb. De grootste tijd voor een nieuwe reisupdate dus... Ruim drie jaar geleden plaatste ik mijn laatste reisverhaal vanuit Nepal en nu duurt het nog anderhalve maand en zal ik mij op de zelfde plek bevinden. Hetzelfde huis, dezelfde slaapkammer, nog altijd met mijn lieve gastouders en het zelfde land...zou je denken!? Nee ik denk van niet, in de tussentijd is er een hoop gebeurt in Nepal. Nog maar pas geleden is dit mooie maar ook arme land getroffen door een heel zware aardbeving. Het zal voor mij dan ook niet 'zomaar' een vakantietripje worden.
Maaarrrrr.. er gaat nog een heleboel aan vooraf. want dit keer ga ik mijn reis niet in mijn eentje af maar samen met mijn vriend. We vertrekken over 4 weken naar het meest bizarre land van Azië, FUCKING INCREDIBLE INDIA. Ik hoor mensen al denken, wat suf zeg dat je voor een tweede keer naar het zelfde land gaat, er is nog zoveel meer op de wereld. En ja ik moet toegeven dat de wereld heel veel moois te bieden heeft. Maar, waar op de wereld is het tegenwoordig nog veilig?, waar op de wereld kun je tegenwoordig nog zijn wie je wilt zijn, is er een plek op de wereld waar niet gevochten wordt? bestaat er een plaats op deze aarde waar mensen in hun waarde gelaten worden, waar je ook in geloofd? In Europa moet ik in iedergeval niet zijn, ik hoef mijn facebook maar te openen of het gaat over de strijd tegen of voor de vluchtelingen. Zo zijn er ontelbare voorbeelden van plekken, gebieden of landen waar je op dit moment niet met een gerust hart kan reizen. En heel eerlijk, ik heb helemaal geen zin om te vertrekken en vervolgens in een land te komen waar het stikt van de touristen, en met name nedelanders.... ja ik ben een vreemde vogel! India en Nepal, zus en broer zijn landen waar ik niet op vakantie ben, het zijn de plekken en de mensen bij wie ik mij thuis voel. Als een veilige basis waar ik niks hoor over oorlog of ruzie, waar ik geen verschil zie tussen rassen en waar mensen elkaar accepteren, waar verschillende geloven samen kunnen leven en het allerbelangrijkste waar ik zelf kan leven. 5 maanden Nepal heeft mijn leven totaal doen veranderen, het heeft me de ogen geopend hoe mijn eigen leven in Nederland er de komende 65 jaar uit gaat zien, precies.... heel voorspelbaar dus. En voor ik aan mijn vrij voorspelbaar (voorlopige) werkleven in nederland ga beginnen, samen met mijn vriend, wil ik terug naar huis.... heel even op de plek zijn waar ik nog zolang van gedroomd heb, waar ik een jaar lang heimwee naar had, naar het heerlijke eten, de ontzettend lieve mensen, de prachtige witte bergtoppen, en niet te vergeten de meditatieve lijfstijl die de mensen leven. Ik ga mijn lieve vriend de plekken laten zien die mij zo bijzonder zijn, en samen gaan we nieuwe plekken ontdekken en een geweldige tijd tegemoed om het leven hier voor heel even achter ons te laten.
Op 20 november komen we aan in de hoofdstad van India, Delhi en vanuit hier starten wij onze reis met de auto. We zullen richtinge het noorden gaan en trekken hier ongeveer 3 weken voor uit. vervolgens hebben we een heel lange treinreis voor de boeg richting de grens van Nepal. Hier verblijven we in mijn gastgezin en gaan alle mooie plekjes af. En natuurlijk staat er een waanzinnig mooie treking op het programma. na 3 weken neem ik afscheid van dit mooie land ... en gaan we terug naar buurland India om vervolgens de laatste weken te vertoeven in het tropische zuiden.
Ik hoop af en toe een verhaal te kunnen schrijven op mijn reisblog, maar we willen het internet niet te veel opzoeken.... nou zal dit niet een heel grote uitdaging zijn want uit ervaring is er gewoon heel vaak geen stroom hihi.
Namaste Saskia en Pascal.
Geschreven beelden
Dezelfde inkt en geschrift, het zelfde gevoel in een gedicht
ik zie, ik luister en voel de wind
vraag me nog steeds af, waar ik mij bevind
Met mijn ogen dicht op de koude grond
de lucht van gewassen kleding
het enige gevoel wat me bekend is,
het enige thuis gevoel wat me nog bij stond
Muziek, het raakt me nu
het gebeurde toen
stilte, het is er altijd
het zijn de klanken die de pijn bevrijdt
Ik trek de deur achter me dicht, steek de sleutels in het slot
slippers aan en op weg naar het onbekende
op weg naar puur genot
Herkenning is waar we naar verlangen
begrepen willen worden
elkaar verstaan en kunnen vertalen
verdiepen in jouw gedachten
en kunnen verdwalen in jouw verhalen
Het brandend kaarslicht in de nacht
duizende vuurvliegjes die me paseren
een gevoel van eenzaamheid, was dit wat ik had verwacht?
Een boek zo groot, kan ik schrijven
een film zo lang, kan ik verbeelden
mijn verhaal vertellen houd ik klein, de gedachtes zijn ontelbaar
ondenkbaar, ze zijn geheim
2778 gemaakte momenten
maar één foto, één beeld
één blik en een gevoel dat me raakt
wat me mee sleept in dit moment en
Zorgt dat het mijn gedachtes en dromen bewaakt.
Hier en daar
Druppels op papier, de pijn en het plezier.
Het vergeten te zijn maakt me helder in dit moment
de mensen, de kleuren en geuren, zijn wie je bent.
Haren vlechten en meidenpraat, voetballen tot de zon onder gaat.
Zij allen leerde mij het plezier van leven en geboren worden
het kunnen ontdekken en zien
het gevecht aan gaan, leren tellen tot tien.
Boos zijn, huilen, woede en verdriet.
Dit alles ligt zo dicht bij elkaar, verschil is er niet.
Jaren, maanden, dagen en minuten denkend aan wat komen gaat
Dromen en fantasie in de wereld die je verlaat
Zo ver van alles, dat je vergeet wat je had
Familie, vrienden, school en jezelf raak je kwijt
in een wereld vol pijn, oorlog, honger en leed
Maar het mooie van de mens, zij kennen geen spijt.
Alle keuzes zijn bewust
Dilemma brengt verfrissing
Dilemma brengt verfrissing
Mijn werk op de school zat erop en ik had nog een volle maand in Nepal, verder werken met de gehandicapten kinderen zag ik echt nier meer zitten. Ik heb altijd gedacht hoe dieper mensen in de put zitten hoe meer ze je hulp gebruiken kunnen, en hoe dankbaarder je bent. Maar zo is de realiteit niet, en hierin heeft de Nepalese bevolking mij teleurgesteld. Al mijn energie die ik gestoken heb in het ophalen van het geld, familie en vrienden die moeite deden om een steentje bij te dragen voor de mensen in Nepal, met zoveel liefde overhandigde ik 400 euro aan mijn dagbesteding en wachtte ik af op een bedankwoord. Maar het wachtte had niet veel tijd nodig of ik had al in de gaten dat ik niet bedankt zou worden, alsof het normaal ik dat ik zoveel geld weg geef, het enige wat mij gevraagd werd; of dit het enigste was wat ik wilde geven, of dat ik nog meer geld had? Mijn wereld stortte in die dag. Maanden lang keek ik uit naar het moment, het moment dat ik de bevolking blij zou kunnen maken, om mensen mij geld te overhandigen, om die stralende gezichten te zien, ik verwachtte tranen, tranen van geluk in de ogen van de lokale bevolking. Maar de tranen stroomde over mijn gezicht, er brak iets binnen in mij, mijn voorstelling werd niet waar gemaakt er veranderde in een ogenblik in de grootste teleurstelling van mijn reis. Dit de grootste reden waarom ik niet meer heb willen terug keren naar het schooltje, ook al wist ik dat het geld goed besteed zou worden, en dat het uiteindelijk voor de kinderen zou zijn. Na drie maanden gewerkt te hebben met deze doelgroep was ik mentaal uitgeput en zou het een verkeerde keuze zijn geweest om nog langer door te werken. Ik heb er goed aangedaan om voor mij zelf te kiezen, al deed het me zeer om die kinderen in deze verrotte toestand achter te laten. Er is niets veranderd in de tijd dat ik geprobeerd heb situaties te veranderen, het zit in de mens zelf en niet in het handelen, het is ze nooit geleerd, en leren om van kinderen te houden kun je niet, dat moet vanuit je zelf komen. Hoe kun je voor een kind met een handicap zorgen als je niet van een kind kan houden, als je niet van je vak houdt, dan zal het kind nooit voelen dat hij een kind is. In deze harde wereld zijn mensen met een handicap geen mensen, ze zijn nog minder als dieren en dat is voor mij, als meisje van achttien die zoveel liefde voor haar vak heeft ontzettend hard om te zien. En het blijft niet alleen bij kijken, je staat er midden in en het wordt een sleur waar je niet meer uit raakt. Ik heb het gezien, ik heb het gevoeld, geroken en dit zijn de beelden, momenten die opgeslagen zijn, die zoveel indruk op mij hebben gemaakt dat ik kan blijven schrijven, dat ik kan blijven vertellen maar het liefst er geen woord meer over spreek.
Eind juni en de regen neemt toe met de dag, de wegen bij mijn huis zijn niet langer zichtbaar en staan blank, kinderen wassen zich in de straten en huizen storten in elkaar. Mijn plan om nog een trekking te maken valt in duigen en wat moet ik doen om deze maand nog door te komen. Nepal heeft voor veel teleurstellingen gezorgd en het laatste wat ik wilde, mijn reis afsluiten met een teleurstelling. Dus moest er een besluit genomen worden, na veel gesproken te hebben met het thuisfront maakte ik een overhaaste beslissing om het vliegtuig naar Bangkok te pakken. Op het treinstation trof ik Karin en Xandra, twee meiden uit Nederland die ik eerder al in Nepal had ontmoet. We zijn met zijn drieën verder gaan reizen en hebben de boot naar Koh samui gepakt. Maar zo gemakkelijk ik al alles op schijf ging het niet in mijn hoofd. De eerste stap uit vliegtuig was een klap in mijn gezicht, velel toeristen, wolkenkrabbers, hitte en overal waar ik keek was luxe. Daar stond ik dan met mijn rugzak in een totaal andere wereld, een wereld waar ik mij opnieuw niet thuis voelde, en waar ik nu echt alleen was. En hoe fijn het was met die meiden, hoeveel ik gelachen had sinds tijden, Ik had heimwee. Vanaf de eerste tot de laatste dag in Thailand wilde ik terug, niet naar Nederland maar naar huis, mijn thuis in Nepal. Toen, na vier maanden deed ik beseffen hoeveel ik van het land was gaan houden, hoeveel liefde Nepalezen mij gegeven hebben, hoeveel ik voor mijn weeskinderen was gaan voelen en dat ik de vriendelijkheid in de thaise cultuur niet terug kon vinden. Ik keek terug op vier maanden hard werken, uitstapjes met vriendinnen, de trekking met Andrew en de mooie momenten met mijn gezin. En in eens besefte mijn hele lichaam dat het voorbij was, dat de droom waar ik al jaren van droomde bijna uit ging werken, dat ik mijn ogen bijna zou openen en niet langer meer in het wereldje was waar ik altijd hebben willen zijn. En op dat moment had ik spijt dat ik Nepal had verlaten, dat ik was gevlucht en dat ik nog maar twee weken zou hebben. Twee weken van de vijf volle maanden, hoe hard moest dat wel niet gaan! Niemand kan de tijd stil zetten en het enige wat ik op dit moment kon doen, het over me heen laten komen en proberen te genieten van mijn herinneringen aan Nepal. Thailand is een goede keuze geweest maar achteraf weet ik niet of dit de beste keuze was. Langzaam deed ik onbewust al afstand van Nepal en het is daarom makkelijker voor mij geweest om afscheid te nemen, maar als ik had geweten dat de laatste 2 weken in Nepal, misschien wel de mooiste waren, dan had ik nooit naar Thailand gegaan.
Een verhaal, blog of dagboek schrijven is zo makkelijk niet, je bent altijd bezig met wat mensen er van zullen vinden, tenslotte schrijf ik dit voor jullie. En er is zoveel meer, zoveel meer wat er gebeurd is in die vijf maanden, ellende , geluk, verdriet en blijdschap, maar dat zal jij als lezer nooit kunnen voelen. En ik bedenk me nu, dat ik niet eens meer wil schrijven over de ellende die ik heb ervaren. Want ik ben thuis, ik ben terug en niet langer in Nepal. Op dit moment kijk ik terug op een ervaring en zijn mijn ogen al geopend, maar het enige wat ik nog op kan roepen zijn de mooie ervaringen, en al het slechte laat ik achter me en ben ik eigenlijk al vergeten. En dat betekend dat de heftige ervaring van het werken op mijn school, achteraf een mooie ervaring is geworden. Want leren doe je altijd, en leren daar groeien we van. En ik weet zeker, dat deze kinderen die eigenlijk continue in een oorlog leefde, vechtend waren zonder een wapen, dat zij mij heel veel geluk gegeven hebben, doordat ik hun geluk kon geven, en zo creëerde we een band. En zou ik verdriet hebben omdat ik de zin van het leven in Nepal niet begrijp, omdat het oneerlijk is hoe de wereld verdeeld is, maar er is een plek die mij geleerd heeft dat huilen een vorm is van lachen, en lachen is een vorm van huilen en als je een weg tussen beide kunt vinden, ben je het geluk zelf. En als ik voel, wat ik nu voel terwijl ik schrijf, kan ik alleen maar lachen en ondertussen komen de tranen uit mijn ogen, maar niet omdat ik verdriet heb om de kinderen maar omdat ik blij ben. ik heb tranen van geluk dat ik bij de kinderen heb mogen zijn, dat ik het geflikt heb vijf maanden in Nepal te mogen zijn en dat ik weer gezond met ben en met beide benen op de grond sta, steviger dan ooit. En al deze wijsheden zuig ik niet uit mijn duim, maar leerde ik in mijn laatste tien dagen in een ashram van Osho. Een plek waar ik nooit eerder van gehoord had en alles was totaal nieuw, maar ik had vijf minuten nodig en wist meteen dat dit het goede was, het goede moment, de juiste mensen en sfeer. In tien dagen heb geleerd mijn jaloezie in liefde om te zetten, ik heb geleerd om de rust in jezelf op te zoeken, zet de schaamte van je af en dans zoals je nog nooit gedanst hebt, speel toneel en schreeuw, huil en lach. En lachen is nu mijn levensmotto geworden, want zoals we zeggen; een dag niet gelachen is een dag niet geleefd, voordien las ik deze zin, dat dacht ik tenminste. Ik heb hem nooit gelezen, nooit echt, maar nu weet ik wat lezen is, nu lees ik echt wat er staat en probeer ik mijn hele lichaam te laten lezen en te begrijpen dat een serieus mens niet leeft, niet totaal en dat lachen het medicijn is voor de meest ernstige ziekte. Mediteren is wat we deden, de hele dag door. Met muziek, met dans maar ook met stilte, van buitenaf en van binnenuit totale rust, toen ik dit voelde wist ik meteen dat ik veranderd was en dat ik door wilde op dit pad, meditatie is geen handeling maar een groeiproces tot zelfverlichting. En ik heb nog maar een beetje mogen proeven maar ik weet nu al dat dit is wat ik wil en waarvoor ik op aarde gezet ben, om te lachen!
Nu, eenmaal thuis zijn er genoeg redenen om niet lachen en eigenlijk zijn er te veel factoren die voor grote teleurstelling zorgen. Het is zo gemakkelijk niet weer terug te zijn. En iedereen denkt te weten waarom het zo lastig voor mij is, dat het wennen zoveel tijd kost. Nee dat is het niet, het frustrerende gevoel van het niet te hoeven wennen is zo groot dat ik het liefst mijzelf zou willen afsluiten van de mensen om mij heen, van de mensen die er echt geen sikkepit van snappen. Want hoe gemeen is het niet, hoe onwerkelijk is het en niet te begrijpen dat ik na z’n lange tijd in een ogenblik uit mijn droom wordt wakker gemaakt en nooit meer kan dromen wat ik droomde. Dat ik niet meer ruiken kan zoals ik dat daar deed, dat ik niet meer kan kijken door de zelfde bril, en dat het mij nu al moeite kost om het straatbeeld voor me te halen. Hoeveel tijd en energie heb ik er daar in moeten steken om te wennen, om mij eindelijk een klein beetje thuis te voelen, en als je dan eenmaal in het leven thuis hoort en je raakt gehecht zonder nog aan je eigen woonwereld te denken, wordt je eruit gehaald.
Maar wees niet getreurd dat het voorbij is, het is pas net begonnen en met een grote lach op mijn gezicht weet ik dat dit de laatste woorden waren van mijn avontuur in Nepal. Dat ik niet meer verder schrijven kan omdat het voorbij is. Maar ook weet ik dat ik ooit nog terug kom, dat ik terug ga om te leren waar ik begon en dat het proces nooit ten einde komt. Wanneer? dat is een vraag waar niemand een antwoord op weet, maar ik gedachten leef ik verder in Nepal en hoef ik eigenlijk nooit terug te keren, want mijn ziel is nooit vertrokken en blijft voor altijd, want ik ben verbonden met de mens, het geloof, de rust en de natuur.
Ik wil nog lang niet terug.
Jullie vragen je waarschijnlijk allemaal af waarom het zo lang geduurd heeft? Je gevoelens op papier zetten gaat niet altijd even makkelijk, mijn avonturen beschrijven kost veel tijd en als ik schrijf vind ik dat het een goed verhaal moet zijn. Inmiddels is het de zevende dag van de maand Juni en zit ik al over de helft van mijn periode, en terwijl ik dit schrijf realiseer ik mij dat ik over twee weken mijn werk hier ga afronden. Het vinden van een goed project liep niet zoals gepland en heeft voor een rommelige periode gezorgd. Uiteindelijk ben ik terecht gekomen bij een school voor mentaal en lichamelijk gehandicapten kinderen. Ik werk hier samen met een assistent op de zwaarste groep van de school, wat absoluut hard werken is. Niet hard werken in de vorm continue bezig te zijn en heen en weer te vliegen, maar werken aan je zelf. De groep bestaat uit ongeveer tien kinderen waarvan er geen één kind kan spreken, het land heeft natuurlijk geen spraak computers, het is daarom erg moeilijk te communiceren. De kinderen zitten vast in hun stoeltjes, de hele dag en mogen hier niet uit komen. Mijn eerste indruk van het centrum was super positief, in ieder klaslokaal hangt een dag schema en ieder kind heeft zijn eigen planning. Maar helaas en heel triest wordt er weinig met de kinderen gedaan. Er staat speelgoed en er is een programma, maar er wordt geen gebruik van gemaakt en het enige motto wat de school heeft, de kinderen in slaap brengen. Gelukkig zijn er genoeg docenten en hebben ze het beste voor met de kinderen, maar ze hebben totaal geen idee of besef waar ze mee bezig zijn, niemand van de docenten heef een opleiding gevolgd voor dit vak. En dat kan ook niet anders, want wie gaat er in vredesnaam met gehandicapten kinderen werken. Voordat ik vertrok naar Nepal heb ik een verhaal geschreven over de rechten van een kind met een handicap, het klonk tragisch en bijna niet voor te stellen, terwijl ik geen idee had hoe het leven hier echt zou zijn. Helaas maar waar, er zijn in Nepal maar vier scholen van mentaal gehandicapten kinderen, moet je na gaan hoeveel kinderen met een handicap geen recht hebben op school. Hoeveel kinderen er nog weggestopt zitten in de bergen, hoeveel ouders hun kind op straat zetten of het verwaarlozen. Het is al erg genoeg dat de kinderen op deze scholen gehandicapt zijn en eigenlijk geen of een uitzichtloze toekomst hebben, maar nog erger vind ik; kinderen komen van her en ver naar de scholen toe, te ver van huis en hun ouders. Dit betekend dat als ouders hun kinderen inschrijven voor de school, ze automatisch hun kind afstaan en vanaf dat moment het kind eigenlijk veranderd in een wees, ze zien hun ouders nooit meer terug. Mijn begin periode op de school was zwaar en ik ging er met weinig plezier naar toe, de hele dag door gehuil en gekrijs om je heen, het zien van zichzelf pijnigen, kindjes die de hele dag in hun urine of ontlasting op de grond liggen en geen gesprek kunnen voeren. Als ik thuis kwam dacht ik de hele avond aan wat er was gebeurd die dag en keek op tegen de volgende dag, in de klas was ik moe en had ik geen motivatie om ook maar een poging te doen tot een activiteit met de kinderen. Er moest iets veranderen, ik kon niet langer op deze manier verder gaan en heb toch mijn motivatie gevonden . Het plezier moet je niet halen uit de goede momenten van mijn dag, maar uit het geluk van een kind. Een klein lachje toveren op het gezicht, een liedje zingen en zien dat de ogen beginnen te stralen en kinderen liefde en aandacht geven en op de een of andere manier aandacht terug krijgen. Dit geeft mij het gevoel dat ik alles uit de dag haal wat er in zit, en niet uit mijn eigen dag, maar een dag uit het leven van een gehandicapt weeskind. Ik realiseer mij nu zelf, dat als ik een paar dagen niet naar mijn werk geweest ben mij schuldig voel en er voor de kinderen had moeten zijn. Maar ik weet ook dat ik aan me zelf moet blijven denken, en dat betekend soms wat meer tijd voor jezelf vrijmaken. De komst van mijn ouders is heel fijn geweest en dat besefte ik pas toen ik vorige week afscheid moest nemen. De eerste dagen samen was echt even wennen en het voelde alsof iemand het slot van mijn dagboek openbrak. Nooit heeft iemand echt een idee gehad wat ik mee maakte, waar ik sliep en hoe de dagelijkse dingen hier zouden gaan. En opeens waren de mensen die het dichts bij me staan, in Nepal. Het was goed dat ze niet te lang bij me zijn geweest, en omdat ik door moest met werken en ik het misschien niet eens ideaal zou hebben gevonden om continue samen te zijn, ik ben van mening dat je die band weer rustig aan op moet bouwen, en ook had het alleen maar lastiger geweest om elkaar los te laten. Het indringen van mijn dagboek heeft gelukkig ook een weerskant, ik wordt begrepen. ik ben mijn ouders zo dankbaar dat ze langs zijn gekomen, ik heb weer gevoeld wat lachen is, ik heb weer gevoeld wat huilen is, ik heb weer gevoeld dat er mensen zijn die van mij houden, dat was ik even vergeten. Ik heb weer gevoeld wat het allerbelangrijkste voor mij is, thuis.
Ik hoop dat papa en mama de mensen uit mijn woonomgeving, familie en vooral mijn grote zus kunnen duidelijk maken hoe ik in deze wereld sta. Want het is niet altijd even makkelijk mijn leven hier te kunnen begrijpen, te kunnen snappen waarom ik bepaalde dingen doe. En voor mij is het niet mogelijk mensen uit de andere kant van de wereld het uit te leggen, te kunnen vertalen wat Nepal is. De avond voor vertrek heb ik zelfs de persoon die mij het meest begrijpt, niet uit kunnen uit leggen waarom ik zo weinig aan thuis denk. Mijn eigen zus kan ik niet vertellen waarom ik haar niet mis, natuurlijk denk ik wel eens aan mijn echte thuis en denk ik ontzettend veel aan haar, maar missen heeft voor mij een andere betekenis dan denken aan. Die nacht ben ik als een klein meisje bij mijn ouders gaan liggen, iets waar ik mij totaal niet voor schaam, iets waar ik trots op ben. Dat ik zoveel van mijn ouders kan houden en zij van mij, ik realiseerde mij dat alle vierenzestig kinderen en vierentachtig kinderen van mijn werk die mogelijkheid geen eens hebben, ik realiseerde mij dat ouders hebben zo gewoon niet is, en dat ik nog maar zeven uur samen kon zijn met de meest mooie mensen op deze aarde. De dagen na het vertrek van mijn ouders heb ik het echt heel moeilijk gehad, ik kon maar niet begrijpen dat ik in de periode dat ze er waren, nooit heb gezegd hoe fijn ik het vond. Dat ik nu pas voelde hoe erg het is zonder je familie te zijn, ik heb zoveel behoefte gehad aan de troostende worden van mijn ouders, één knuffel maar. Gelukkig heb ik goed gedaan aan de beslissing; een weekje Pokhara, een week die ik kan beschrijven uit een van de leukste van mijn reis. Mijn reisgenootjes Xandra, Karin en Yenthe hebben mij een week vol tranen gezorgd, tranen van het lachen. We hebben prachtig weer gehad en het voelde alsof ik op vakantie was met vriendinnen die ik al jaren kende. Eenmaal aangekomen thuis wist ik meteen weer waarom ik absoluut niet terug wilde naar Nederland. Regen, het regenseizoen is begonnen in Nepal en dat is niet te vergelijken met de regen in Europa, de straten beginnen op rivieren te lijken en het baat mij zorgen hoe ik de laatste maand op ga vullen met activiteiten. Alle wateractiviteiten in Pokhara zijn niet meer mogelijk omdat het water te wild is en dus valt mijn vakantie een beetje in duigen! Ik heb nog zes weken om mijn sponsor geld goed te verdelen, de kinderen in mijn weeshuis heb ik blij kunnen maken met zes kledingkaste en schoenenboxen. De rest van uitgaves zal ik in mijn volgende reisverslag hopelijk kunnen vermelden. De laatste weken gaan in, rustig aan ga ik afscheid nemen van de mooiste momenten uit mijn leven.
Een korte update over mijn leven.
21-04
Van te voren heeft vader mij twee regels ingeboord: regel 1 genoeg drinken en regel 2 let altijd op je geld en paspoort. En natuurlijk nog z'n honderd andere kleine regeltjes, maar als ik mij bewust zou zijn van deze basisregels zou het allemaal wel goed komen. Maar hoe voorbereid je ook op reis gaat, je komt altijd voor verassingen te staan. Zo had ik natuurlijk als verwacht diarree, maar deze beurt duurde wel erg lang en steeds dacht ik, medicijnen slikken ga ik niet doen, want het moet er toch wel uit. Maar na drie weken iedere dag verse sapjes te persen op het toilet begon mijn humeur, maar ook mijn lichaam er aan toe te geven. Want als de kleur van je ontlasting groen met gele stippen wordt en je ziet geen verschil qua dikte tussen je urine en ontlasting, dan is het misschien toch verstandig een dokter op te zoeken. Natuurlijk kreeg ik het antwoord dat het een bacterie was, dat had ik in die drie weken tijd ook wel kunnen bedenken, maar met de goede antibiotica zou mijn probleem zo verholpen zijn. En de wonderdokter had gelijk ook, na 2 dagen was ik helemaal de oude en startklaar om de trekking te beginnen, dat dacht ik. Dinsdag ochtend zijn Andrew en ik om vijf uur van huis vertrokken met beide een loodzware tas op de rug, opzoek naar een taxi zo vroeg in de morgen is niet gemakkelijk en dit zorgde voor de nodige stress om op tijd bij het busstation aan te komen. Rajul de gids wijst ons twee mooie plekjes aan en de stoelen zitten beter als onze eigen autostoelen. Plek voor de tassen is er niet meer en dus moeten we onze tassen maar op de schoot nemen, aangezien we wel redelijk ruim zitten en ik meteen al in slaap viel, leek het voor mij een goede rit te gaan worden. Op dit moment, nu ik aan het typen ben en de beelden weer boven komen zou ik bijna willen stoppen met het schrijven van dit verhaal, want deze reis, trip, trekking, busrit, zelfs mijn grootste vijand zou ik dit nog niet aandoen. Volgens Gelu zou de reis negen uur in totaal zijn, wat betekend dat we om 15.00 aan komen in Bandar. Ik ben geen mietje en ik ben ook niet van suiker, zelfs kotsen heb ik onderweg niet gedaan, maar van achtbanen houd ik absoluut niet en met name de houten achtbaan in de Efteling, niet perse omdat deze achtbaan mij zo verschrikkelijk misselijk maakt en er voor zorgt dat ik continue moet gillen. De houten achtbaan geeft mij constant het gevoel dat het karretje van de baan gaat vliegen, dat ik een driedubbele ripkneuzing op ga lopen, dat de palen onder de baan weg schieten, dat mijn heupen blauw worden en dat ik het gevoel krijg dat ik steeds schroefjes weg hoor vallen. Precies, dit gevoel had de hele rit door de bergen. Slapen kwam er totaal niet van, deze variant van de houten achtbaan was dertig keer zo heftig plus ik doodsangsten uitsloeg omdat de bus zo mega groot was en de paden mega smal, de bus om de havenklap uitviel en er soms geen pad meer onder de wielen te zien was en ik mij afvroeg, zweven we nu in het ravijn? En dan het laatste, want mijn humeur er nog en nog beter opmaakte, waarvan de stoom uit mijn oren kwam, hee hele weg nepalees kattengejengel op de radio. Geen kwaad woord over de cultuur hier hoor, maar verschrikkelijk wat heb ik een hekel aan die volksmuziek. Klokslag drie uur en er komen wat dorpjes inzicht, ik ben mijn spullen al aan het inpakken en wacht rustig af tot de bus tot stilstand komt. Maar tot mijn verbazing rijden we na een uur nog in de bergen, na weer wat huizen tegen de komen stappen er mensen uit en ook ik wil opstaan tot ik in de gaten krijg dat dit niet het eindpunt is en ik gewoon nog even lekker kan blijven genieten van deze prachtige bergtocht. Na nog een uur dik genieten met een kei goed humeur beginnen mijn voelsprieten zich af te vragen waarom we inmiddels als 2 uur langer rijden dan Gelu ons verteld had. Tot tien keer toe werden we teleurgesteld als we huizen zagen en dachten dat het onze slaapplek zou zijn. Maar hehe, na dertien en een half uur rijden komt de bus eindelijk aan op plaats van bestemming. Zo hongerig als een paard vlieg op mijn boord Dhaal bat af, nog nooit had ik er zo naar uit gekeken. De volgende ochtend vertrekken we vroeg en bid ik voor een goede en gezonde dag, dat mijn enkel het maar gaat overleven. Maar het bidden heeft duidelijk niets geholpen en het voelde alsof ik gestraft werd voor iets. Alsof iemand mij duidelijk wilde maken, zie je wel, je had naar je ouders moeten luisteren en die trekking uit moeten stellen. Na nog geen half uur lopen ben ik al twee keer op nieuw door mijn enkel gegaan en Andrew en Rajul rennen de marathon de berg af. Waarbij ik mij afvraag of ik terug zal lopen, maar stel deze vraag steeds uit. We lopen inmiddels uren verder de berg af en op het moment dat ik wil gaan zeggen, misschien is het verstandig dat ik terug ga want hier is geen beginnen aan, zegt Rajul: volgens mij heb je nergens meer last van he. Wat ik op dat moment dacht, houd ik wel gewoon voor me. Wat ze zeggen over Dhaal bat klopt ergens wel, after Dhaal you have power for 24h. na de vroege lunch om elf uur, ging het stukken beter en kwamen we hoger op een dokterspost tegen waren ze me morfine hebben gegeven, natuurlijk was ik nu de snelste en rende in de marathon bergje op. Slaapplek één was erg bijzonder, het weer klapte gelukkig pas in de vroege avond om en het begon hevig te stormen, zelf ik was bang voor de donder en bliksem. Andrew en ik hebben lang staan kijken naar de bijzondere lichtshow die gegeven werd in de bergen, nooit eerder heb ik zoveel licht van bliksem gezien. Andrew en ik zijn bezig elkaar griezelverhalen te vertellen, gebeurtenissen die we eng vonden toen we klein waren en de vele films die ik gezien heb. Als ik net wil gaan vertellen over de film ‘House of wax' schiet ik stijf overeind als ik wat langs de muur naast mijn bed hoor lopen. En niet alleen ik hoorde het geluid, ook Andrew zit overeind in zijn bed en schijnt met de zaklamp op de muur. Het moet iets groots zijn geweest, groter dan een spin of een ander insect, we discussiëren en lachen over wat er gebeurt en op dat moment lijkt het alsof er iets in onze tassen valt en weer over de muren heen rent, steeds als we iets horen lopen valt er een lading zat uit het plafond in mijn gezicht. Verstijft lig ik in mijn slaapzak, bloedheet en bezweten durf ik mijn ogen niet te open tot ik iets in het zijl, wat aan het plafond hangt, zie bewegen.. iets groots wat steeds aan het rennen is. En aan het einde van het zijl zit een opening waar onze bedden beginnen. Ik heb de hele nacht geen oog dicht gedaan, steeds valt er een lading zand en troep in mijn gezicht, het is behoorlijk koud en moet heel nodig plassen, maar ik ben te angstig mijn bed uit te komen. En als ik bijna denk te slapen hoor ik ‘het ‘ weer bewegen.
Ik weet niet of het door de schrik van afgelopen nacht kwam dat ik niet vooruit te branden ben vandaag, maar ook vandaag was weer een hell. De eerste uren gingen redelijk goed, mijn enkel voelde een stuk beter tot ik het ravijn in kletterde en niemand ook maar de gedachten kreeg om mij even overeind te helpen. De tas op mijn rug was zo zwaar dat wanneer ik om hoog wilde komen door het gewicht op mijn rug tot vier keer toe weer achterover een stukje de berg af viel. Ondertussen hebben Rajul en Andrew hun warming up gehad en zijn ze weer klaar voor de start om opnieuw de marathon te gaan rennen. Het wordt warmer en warmer en mijn humeur wordt slechter en slechter, nog 600 meter te klimmen zonder water, voedsel of enige andere energie bronnen die ik mijn lichaam kan geven. Of ik loop het risico op een nieuwe waterbacterie in mijn lijf, of ik droog mijzelf helemaal uit. Met ziek zijn had ik het wel gehad en dus koos ik voor optie twee, geen water en nog heel wat uren klimmen en klauteren. Achter mij gelegen het prachtige Himalaya gebergte wat ontzettend goed te zien was omdat het weer zo helder was. Maar ook deze beelden motiveerde mij niet om hard te gaan lopen en voor mijn gevoel liep ik deze toch in mijn uppie, want gids Rajul en Andrew waren in geen velden meer te bekennen. Een gevecht tegen mijn eigen lichaam en humeur, en het allerergste waren de bergschoenen, die als messen in mijn enkels sneden. Ik ga ze met heel veel plezier aan het einde van mijn reis van een berg af gooien, dit is wat ik de hele rit tegen mijzelf gezegd hebt. Ook deze dag kon ik niet echt zien als een van mijn betere dagen in het leven. Natuurlijk heb ik ontzettend genoten van de natuur, de eerste keer sinds thuis heb ik adem kunnen halen, was de binnenkant mijn neus niet zwart en heb ik de directe cultuur mogen ervaren. Het slapen in de theahouses was een speciale ervaring, erg basic maar wel wat het leven hier in de bergen is. De volgende twee dagen waren een stuk minder zwaar, vlakkere wegen en lichamelijk had ik nergens last van. We hebben wat dagen kunnen relaxen bij een rivier en dat heeft mij echt goed gedaan. Al met al was het een mooie tocht, maar wel de laatste in deze reis. Ik heb de bergen nu gezien, ik heb conditie opgebouwd voor een heel jaar en die schoenen die kan ik echt uitkotsen. Over kotsen gesproken, daar heb ik nog een mooi verhaal over. De terugreis was op maandagochtend, om 5 uur staan we klaar om weg te gaan tot de Amaa ons terug naar binnen roept. We moeten gaan zitten en wachten geduldig af wat er gebeuren gaat, Amaa haalt een zakje poeder en wat sjaals te voor schijn en eert ons een voor een met een tikka en een sjaal. Na deze leuke verassing vertrekt de jeep richting een ander dorp en ook hier worden we weer beloond met wel liefst 12 sjaals en tikka's, klaar om de lange jeep rit naar Kathmandu te starten. Ik moet zeggen dat zestien uur rijden erg lang is, zestien uur lang in de hitte en rook stofwolken die continue de auto in stuiven, met zes kotsende vrouwen die toch bij iedere pauze koekjes, chips en limonade gaan halen en dit er vervolgens weer uit spugen waarbij de druppels in mijn nek belanden. Ik was ontzettend blij terug te zijn in mijn eigen huis, want zo voelt het echt. Het voelt alsof ik een tweede thuis heb gecreëerd met ontzettend lieve mensen, Dholly die mijn bed verschoont heeft en wat aan en toepassingen heeft gemaakt in mijn kamer.
Helaas ben ik na mijn trekking weer ziek geworden en zorgde dit wel voor de ultieme druppel. Dit keer hele andere klachten, toch wel fijn dat er afwisseling in zit.. anders wordt het zo standaard hé. Incontinent of niet? Mijn plas kon ik deze week echt niet ophouden, ik voelde niet eens meer de druk om naar het toilet te gaan en dit zorgde dan ook voor erg vervelende en ongemakkelijke verassingen. Natuurlijk bleef het niet alles bij het urineprobleem, ook de hevige verkoudheid gaf mij er een gratis oorontsteking bij plus een griepje. Ik heb dit wat dagen aangekeken en ben toen naar de apotheek geweest, zij wisten precies waar ik last van had en gaven mij power medicijnen waar mee ik zo weer op de been zou zijn. Deze dokter was geen wonderdokter en het heeft lang geduurd voordat ik heb doen beslissen opnieuw naar het ziekenhuis te gaan, lachend vertelt de dokter mij dat de apotheek mij antibiotica heeft gegeven voor diarree, vandaar het geen wonderen deed.
Gelukkig begin ik op te knappen en hoop ik wat aan te sterken voordat ik de taxi naar Tribuvan airport pak, tot gauw pap en mam.